Herşey bitmişti, hayat durmuştu, o yokken ben nefes alamıyordum. Kandırılmış , sevgisi boşa kullanılmış bir hiçtim.
Oysa ne çok sevmiştim sevmeni, herşeyim demeni.
Bir sabah uyandım erken uyanırdın, ne kadar uyuduğumu umursamaz, sen uyanıksın diye erken uyanırdım.
Sabahın körü, kör karanlık olsa ne yazar, sen vardın aydınlığım olan korkmazdım karanlıktan.
Oysa karanlık olarak kalacak hayatımdan habersizdim.
