Crybaby (Zenitsu x Tanjirou)

2

O gece kamp yaptıkları alan çok sessiz ve soğuktu. Üşümemek için yaktıkları ateşin etrafında toplanmış, sessizce ateşi izliyorlardı.
Tanjiro, ilerleyen saatlerde biraz hava alması için Nezuko'yu kutusundan çıkarmıştı ama Nezuko üşüyüp tekrar kutuya girmişti.

Inosuke de üşüdüğünü belli etmemek için çabalıyordu. Ama en sonunda Çadıra girip battaniyelerin altında uykuya daldı.

Zenitsu ise ateşin sesi ile beraber Tanjiro'nun sesini dinlemek için kalmıştı. Tanjiro gittiğinde, o da çadıra girecekti. Ya da biraz yalnız kalmak iyi olabilirdi. Uykusu yoktu ve saat şimdiden üçtü.

"Hey Zenitsu" Tanjiro sessizliği bozarak sordu.
Zenitsu Tanjiro'ya döndü.
"Evet?" Tanjiro'nun ne demek isteyeceğini düşündü. Acaba Zenitsu'nun bu tuhaf hissini o da fark etmiş miydi? Fark etmişse aralarında sorun çıkar mıydı ki?

"Günlerdir tuhafsın...Senden daha farklı bir koku almaya başladım. Her şey yolunda mı?"
Zenitsu bunun karşısında hafif kızardı. Demek fark etmişti.
"Hayır hayır!! Her şey yolunda!"
Ama değildi...Bir şey vardı. Daha önce kimseye karşı böyle olmamıştı. Bu tuhaf his onu endişelendirmeye başlamıştı. Bunu Tanjiro da fark etmişti.

"Pekala...Öyle diyorsan...Ama! Bir sıkıntı varsa bana söylemekten çekinme lütfen. Biliyorsun ben her zaman yanında olurum" Tatlı bir gülümseme ile cümlesini bitirdi.

Uzun bir sessizlik daha oldu. Zenitsu yukarı, gökyüzüne bakmaya başlamıştı. Yıldızlar güzel ve parlak görünüyordu. Tek bir bulut bile yoktu.
Tanjiro, Zenitsu'ya baktı. Yukarıya bakarken gözlerini kapatmış, sanki bir şeyin seslerini dinliyordu. Rüzgar ile saçları dalgalanıyordu. Boynu tamamen görünüyordu ve Tanjiro'nun dikkati hemen oraya gitti. Aklına giren tuhaf düşünceleri atıp Zenitsu'nun yüzüne baktı. Huzurlu görünüyordu. Tamamen huzurlu. Kokusu da değişmiş, korku dolu kokudan eser kalmamıştı.

Zenitsu gözlerini açıp gökyüzüne bakmaya devam etti. Yıldızların parlaklığı Zenitsu'nun gözlerine yansıdı. Zaten parlak gözleri yaşlarla dolduğunda daha da parladı.
Tanjiro ne olduğunu merak etti. Tekrar ağlayacak mıydı?
"Zenitsu..?"
Zenitsu gökyüzüne bakmaya devam ederken şaşırdı. Gözlerinden birer damla yaş süzülürken Tanjiro'ya baktı. Bu bakış çok masumdu. Gözleri hala ağlamaya hazır haldeydi. Yanakları ve burnu soğuktan kızarmıştı ve çok güzel görünüyordu. Yine de, Tanjiro bu güzelliğin nedrn ağladığını merak etmişti.

"Bir sorun var...Değil mi? Bana anlat lütfen..." Kibar ses tonuyla rica etti.
Zenitsu gözyaşlarını hemen sildi.
"Hiç bir sorun yok! Cidden...Çok gereksiz..."

"Söylemezsen bilemem..Lütfen Zenitsu...Gereksiz olsa da paylaşmanı istiyorum."
Tanjiro yerinden kalkıp Zenitsu'nun yanına oturdu. Zenitsu ise sadece Tanjiro'ya bakıyor ve ağlamasını dindirmeye çalışıyordu.

"Peki...Sadece...Biraz yalnız ve güçsüz hissediyorum...Ayrıca üşüyorum ve zayıf hissettim...Bu yüzden..."

"Hah! Sen güçsüz değilsin ki Zenitsu...Her ne kadar biz görmemiş olsak da, son seçimden ve o örümcek iblisten tek başına kurtuldun. Sana güveniyorum...Tüm bu hissettiklerinin farkındayım...Yalnız hissetmeni engelleyeceğim ve sen evlenene kadar, seni koruyacağım!"