17.yasımın ilk haftalarındayım.Su an her hangi bir yer de her hangi bir insanla her hangi bir şey yapıyor olabilirdim.Bu yıl her şeye temiz bir sayfa açacaktım sözde.Eskileri geride bırakacaktım.Ama geçmiş o kadar geçmemiş oluyor ki bazen,insan kendisine bile anlam veremiyor.Hiç umulmadık insanlar hiç umulmadık zamanlarda çıkıp tekrar geliyor hayatınıza ve hiç bir şey olmamış gibi yapmanızı bekliyor.Ben bunu yapamam,yapamıyorum da.Hiç bir zaman kolay affeden bir insan olamadım.İyi ya da kötü bir huydur orasını bilemem ama açıkçası kırgınlıklarımı ve kızgınlıklarımı bir kenara bırakıp eski sevgilime yeniden koşacak kadar aptal olmayı istemezdim zaten.Yinede tüm şerefsizliklerini bir kenara bırakıyorum bazen ve gururumuda yanına koyuyorum bakıyorum,biraz düşünüyorum.Sonradan farkediyorum özlediğimi.Gerçi özlenmeyen bir insan için her gün ağlamak saçma olurdu diye düşünüyorum.Yatağa giriyorum sonunda.Yatağım hemen pencerenin sol kısmında kalıyor,gözlerimi gökyüzüne dikiyorum.Derin bir nefes alıyorum ve o nefesi verirken bir damla yaş akıyor gözümden.2 ilaç almama rağmen bir bucuk saat sonra sonunda uyuyabiliyorum.
