ATALANTE 2 | [TAMAMLANDI]

Bölüm 6

Sesimi yükselterek 'hayır Dennis varsa ben yokum' dedim. Annem 'caymak yok' derken daha fazla sesimi yükselmiştim.

"Başka bir yere gideceğim. Onunla gitmek istemiyorum."

"Neden? Hem tanışırsınız."

Tanışmak falan istemiyordum! Nefesimi seslice dışarı verdiğimde cümleye girdim.

"Onunla arkadaş falan olmak istemiyorum."

"Neden? Bir şey mi oldu?"

"Hayır ama ondan hoşlanmadım."

Annem bir şey demediğinde ben de sustum. Ardından annem sessizliği bozdu.

"Hastanede gördüğün için mi?"

"Hayır bu umrumda değil."

Annem o sırada merak ettiğim ama sormadığım şeyi nihayet anlattı.

"Önceden alkol bağımlılığı varmış. Çok zor bırakmış. Bıraktığından beri de düzenli seanslara gidiyormuş. Buraya taşındıklarında da Doktor Henry'nin kontrolüne girmiş."

Demek alkol bağımlısıymış. Bırakmış olmasına sevinmiştim açıkçası. Anneme çaktırmayarak 'merak etmiyorum' dediğimde annem bir şey söylemedi.

Eve vardığımızda annem evin anahtarını uzatmıştı. Kendisi işe gidecekti. Anahtarın yanında bir miktar da para uzattığında paraya bakarak 'bu ne' dedim.

"Ne olur ne olmaz lazım olur."

Başımı olumlu anlamda sallarken annem tek kaşını kaldırarak 'dikkatli ol eve geç' demişti. Ardından gözden kaybolmuştu. Eve gitmek istemiyordum. Ev beni boğuyordu.

Adımlarımı ters yöne çevirerek yürümeye başladığımda dün akşam olayın yaşandığı sokağa girdiğimi fark etmemiştim. Ta ki o üç serseriyi sokakta aynı yerde görene kadar. Onları gördüğümde adımlarımı aniden durdurmuş ve şaşırmıştım. Sokağı kontrol ettiğimde bu sokağa girdiğim için kendime lanetler okuyordum.

Telaşla geriye adım attığımda aralarından bir tanesi 'hey' diye bağırdı. Onu duymamazlıktan gelerek hızlı adımlarla sokaktan çıkacakken arkamdan koştuğunu hissettim. Ellerim cebimde ilerliyordum ki kolumdan yakaladı.

"Bekle bakalım."

Hiç istifimi bozmadan arkamı dönerek kolumu hızla çektiğimde 'ne oluyor' dedim. Çocuk bana dikkatli bir şekilde baktıktan sonra işaret parmağını yüzüme doğru sallayarak sinirle 'sen o kızsın' dedi. Beni tanımıştı!

Anlamamış gibi bir yaparken 'anlamadım' dedim. Belki bilmiyorum numarası yaparsam inandırabilirdim.

"Dün akşamki kızsın sen."

Çoktan iki arkadaşı da yanımıza gelmişlerdi. Benden biraz cüsseli oldukları için önce tereddüt etsem de sonradan dün akşam gösterdiğim şovu hatırlayarak omuzlarımı dikleştirdim. Özgüvenim yerindeydi ama umarım bu bana pahalıya patlamazdı.

Arkadaşlarından biri 'evet o' dediğinde gülümseyerek 'ikizimden bahsediyor olabilir misiniz' dedim. Rol kesmekte üstüme yoktu.

"İkizin mi?"

"Evet, bir ikiz kardeşim var ve genelde beni o sanıyorlar. Tanışmıyoruz."

Aralarından bir tanesi sinirle gülerken 'güzel rol' dedi. Bu ani gülmesine karşılık ürkerek geri çekildiğimde öndeki çocuk kaşlarını çatarak bakıyordu. Doğruluğunu ölçmeye çalışıyor gibiydi. Benim şu an karşı özellerle uğraşmam gerekirken üç serseriyle uğraşıyordum!