Χάος // Chaos ✔️

14. Sempre viva

Λίνα POV

Κόντευε ένας μήνας, από τότε που ήρθαμε Ιταλία. Δύο φορές είχα τηλεφωνήσει στους δικούς μου, να σιγουρευτώ αν είναι καλά και να ρωτήσω αν είναι εντάξει ο αδερφός μου, που μου έλειπε όσο κανένας άλλος αυτόν τον καιρό. Από τι έμαθα από τον πατέρα μου, ο Άγγελος βρήκε σοβαρή κοπέλα, κάτι που ίσως όλο το σόι περίμενε εδώ και χρόνια. Η μητέρα μου συνέχιζε τη δουλειά της και η αδερφή μου εξαφανίστηκε για άλλη μια φορά.

Δεν το βρήκα καθόλου περίεργο, ίσα ίσα τους έκανε και χάρη. 

Ούτε για μια στιγμή δεν με ένοιαξε, τι κάνει η Μυρτώ και ας ήταν αδερφή μου. Περισσότερο με ένοιαζε η Χριστίνα, που σαν κολλητή μου θα μπορούσε να με είχε πάρει τηλέφωνο όλες αυτές τις μέρες. Μα ούτε μια φορά δεν το έκανε, κάτι που με έκανε να παραξενευτώ και να νιώσω άσχημα, μιας και ήταν τόσο σημαντική για μένα. 

Ίσως να περνάει τόσο όμορφα, που...

" - Καλημέρα αγάπη μου " - ψιθύρισε η Ίριδα, αγουροξυπνημένη, προσπαθώντας να τεντώσει τα χέρια της πίσω. Ύστερα χώθηκε στην αγκαλιά μου, ρίχνοντας το βλέμμα της πάνω μου. 

" - Καλημέρα "

" - Τι έχεις; " - ξαφνικά, σαν να σοβάρεψε.

" - Δεν έχω κάτι, απλός σκέφτομαι γιατί η Χριστίνα δεν απαντάει ποτέ στα τηλέφωνα. Ούτε καν η ίδια παίρνει " 

" - Μπορεί να μην την ενδιαφέρεις αληθινά " 

" - Γιατί να μην την ενδιαφέρω; Όλο το καλοκαίρι μαζί το περάσαμε, είμαστε τόσο καιρό φίλες..."

" - Ναι, ναι, όλοι τα ίδια λένε. Απορώ γιατί την έκανες παρέα βασικά, είναι πολύ περίεργη " - πρόσθεσε λίγη ειρωνεία στα λόγια της, σηκώνοντας ελαφρώς το δεξί φρύδι " - Μπορούμε καλύτερα να μην μιλάμε για αυτήν; " 

" - Γιατί, τι σου έκανε και δεν την συμπαθείς καθόλου; Ούτε που την ξέρεις " 

" - Τέλος πάντων... Πάω να πάρω τσιγάρα " - ανακοίνωσε αλλάζοντας θέμα και αφού σηκώθηκε απότομα από το κρεβάτι, χωρίς να μου δώσει απολύτως καμία σημασία, ντύθηκε μέσα σε πέντε λεπτά και φεύγοντας έκλεισε με δύναμη την πόρτα. 

Έμεινα παρεξηγημένη, αλλά ταυτόχρονα δεν μου έκανε και μεγάλη εντύπωση. Ύστερα σαν να μην κρατήθηκα όμως και πέταξα με δύναμη το μαξιλάρι μου από αντίδραση, το οποίο λίγα λεπτά αργότερα απορρόφησε το κάθε μου δάκρυ. 

Τι συνέβαινε; 

Πραγματικά, τι συνέβαινε;