Promise me, no promises

2

Habulin talaga ng babae. I left him for a few minutes and some girls already approached him. Paano pa kaya kung isang araw ko iwan 'to? Baka marape na 'to?

Ewan ko kung ba't tumatakbo kami. Nagmamadali yata! Akala ko ba hindi siya kumakain ng tanghalian sa school? Eh, kung makahila aakalain mong mas gutom pa sa akin. 

Hindi ko alam kung saan niya ako dadalhin. Parang alam niya rin kung saan dadaan. Hindi niya ata first time dito. Paano niya kaya nalaman ang pasikot-sikot dito? Pinagtitinginan pa kami habang tumatakbo sa hallway! May bumubulong at nagsisimula na mag tsismis! Well, running in the hallways are prohibited, pero its lunch naman! Mukhang dahil yata 'to sa kasama ko! Lakas makahila ng atensyon!

"Where are you taking me?" hindi ko na napigilang magtanong. Lumabas na kami sa building at tumungo sa isang building na minsan lang gamitin ng mga studyante.

"Ang ingay mo naman.." inirapan niya pa ako. Wow, what a nice reply. Napapansin ko na yung attitude niya ah?

Hinihingal kami pareho nang tumigil kami sa isang greenhouse. Binitawan niya ang kamay ko at binuksan ang babasaging pinto. We sat on a wooden chair with a table. Hindi naman bawal ang estudyante rito dahil facility rin naman 'to ng school. So, I guess it's okay.

Hindi masyadong mataas ang sikat ng araw, tama lang. Malamig rin ang simoy ng hangin dito dahil na rin sa mga halaman. What a nice place to have lunch! Perfect!

He unwrapped all the food i bought earlier. We arranged our food accordingly. Sa akin yung ube cake tsaka tubig sa kaniya naman ang pizza, burger, pasta at diet coke. 

"Mauubos mo ba yan?" para naman kasing ang dami niyan. Hindi ko kasi alam kung ano ang gusto niyang kainin at mukhang hindi namn siya pihikan sa pagkain.

"Well, pwede na.." what does he mean by that? Pwede na iyong pagkain o pwede na ang dami noon?

"What the heck does that mean?" Napakunot ang noo niya dahil sa pagbalik ko ng tanong.

"Pwede na ang dami.." Wow, tatlong putahe lang naman ng pagkain ang nasa kaniya.

"Tsaka you should not curse. President ka pa naman ng student council.." he added. Napangaralan pa ako!

"Wow, ang takaw mo rin naman at wala ka namang pake kung magmura ako. Besides I don't talk too much sa school maliban nalang kung may speeches at meetings..." Thats true. Wala naman kasi akong makausap na matino sa eskwelahang 'to.

"Sa mga friends mo hindi ka ba nagsasalita?" Nagsasalita pa nga siya habang may laman ang bunganga. It's okay naman, hindi naman tumatalsik.

"Wala akong masyadong kaibigan.." that's the truth. May mga gustong makipagkaibigan sa akin pero karamihan sa kanila ay gagamitin lang ang posisyon ko para makaangat sa paaralang 'to. What do I expect? Humans are competitive!

"Kada nakakasalubog mo nga sa hallway ngumingiti sayo!" umirap na naman siya sa kaniyang sagot. What a bitch! Bakla ba 'to o ano?

"Siguro, sa kadahilanang president ako ng student council. Meron naman akong friends, kaso casual friends lang. I don't have any close friends.." nasanay naman akong walang kasama. It's good to be alone, really.

He's eyes soften because of my reply. I don't know what does that suppose to mean.

"Hindi ka ba nalulungkot? I mean, mag-isa sa araw-araw sa school?" hmm, now that he asked, i questioned too. 

Hindi ba ako nalulungkot?

"Minsan, pero kadalasan gusto ko talagang mag-isa. I mean, it gives me time for myself. It gives me peace. Who wouldn't want that?" ngiti ko saka sumubo pa ng ube cake.