Küçüklük ne de güzeldi, yalnızca anne kucağında uyumak için korkuyoruz derdik. Sırf öpülsün diye düşüp dizimizi kanatırdık, çünkü anne öpücüğünün iyileştiren etkisini bilirdik. Saklambaç oyunlarında saklanırdık, kaybolma korkumuz hiç olmazdı, çünkü bizi bulacaklarını bilirdik. Elma dersem çık! Bu sözü işitmek bile güven verirdi, bizi bekleyen birilerini olduğunu bilmek, kafamızı sallandığımız yerden çıkarsak, karşımızda bizi sobelemek için bile olsa bekleyen birilerinin olduğunu bilmek.
Bak Turgut Uyar ne diyor; " düşünüyorum da biz büyüyerek çocukluk etmişiz" ne de güzel söylemiş. Biz çocukluğu kaybettiğimiz büyüklüğümüzde aradık. Oysa o yanı başımızda durmuştu, çocukluğun tadını doyasıya çıkaralım diye. Doyasıya saklambaç oyunlarında kaybolalım diye. Şimdi düşüyorum da büyümek çok da güzel bir şey değilmiş. Büyümek, büyüdükçe ziyan olmak demekmiş. Ziyan olup ziyan olduğunu dahi fark edememek demekmiş. Büyüme çocuk! Hep o masum hep o çocukken sana anlatılan masalların içinde kal. O masallar ayakta uyutsun seni, yalnızca o masallarda ki pembe yalanlara inan, bir tek o masalların mutlu son'la biteceğini öğren. Çünkü büyüdükçe yoruluyor insan, büyüdükçe hep çocukluğunda takılı kalmak istiyor. Büyüme çocuk, sen sakın büyüme!
Elif Karabulut ✒️
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Sustukça Büyüdüm
PoetryBir dilek hakkım olsaydı hiç büyümemiş olmayı dilerdim hep küçük, masum her şeyden bir haber olan küçük bir kız çocuğu olarak kalmak isterdim. Tek üzüntüm yakalandığım zaman söbelenmek olsaydı. Oynadığım körebe oyunların da saklı kalsaydı çocukluğum...
