Lost

CHAPTER ONE

Please support this story!
Thank you~
Enjoy reading and Godbless!

———☆———

Victoria's

"Happy Birthday Mika and Victoria!" Birthday namin ng kapatid ko. Parehas kami ng date ng Birthday pero mag kaiba kami ng taong pinanganak. I'm two years older than her. 

Tinignan ko ang mga decorations at cakes dito ngunit puro para kay Mika ang mga ito, lahat ay may 'Happy 14th Birthday' sa mga ito. This celebration is for her only, not ours.

"Mom tutulog po ako, I'm so tired." matamlay kong sabi at dumeretso na sa kuwarto ko.

"Victoria! Come back here, hindi mo ba nakikita ang mga bisita? Rumespeto ka." lumapit siya sa akin.

"Can't you see mom? Wala akong bisita kahit isa dyan, this celebration is just for Mika! Nakiki Birthday lang ako, kaya please let me be alone." hindi ko mapigilan ang pag tulo ng aking luha.

"What are you saying?" pinunasan ko ang aking luha. Kita ko ang galit ni mom sa kanyang mga mata.

"I am saying that Mika is just the only daughter that you all care, it really sucks dahil sabay kami ng Birthday kasi nasasampal ako ng katotohanang siya lang ang napapansin nyo, siya lang ang importante sa inyong lahat! Pero minsan parang ayos lang din kasi baka pag magkaiba kami ng Birthday hindi nyo na ako maalala! It's like no Victoria exist in this house, in this family!" tumakbo ako papasok sa kuwarto at ni-lock iyon. I cried until all of my energy drain, until I fall asleep.

I woke up in my bed, I remembered sa sahig ako nakatulog pero ngayon nandito na ako at nakakumot pa.

Who brought me here?

I heard a knock on my door.

"Anak? Gising kana ba? Papasok ako ha." umupo ako sa aking kama.

Pumasok si dad na may dalang gatas at bread toast.

"Victoria I'm so sorry for making you feel that—" I stared at dad's sad eyes.

"It's ok dad, I'm used to it." I smiled at him.

"I'm really sorry, I'm so dumb that I didn't realize it." I'm really good at hiding my feelings, hindi niya nga mapansin na pine-peke ko lamang ang ngiti ko.

"It's fine dad." he smiled back at me.

"Eat up, pupunta pa akong meeting." tumango ako at lumabas siya. Dad is always busy because of his work.

Tumayo ako at tinignan ang sarili ko sa salamin, ang black na t-shirt ay lutang dahil sa aking kulay, namana ko sa aking ama ang kulay ko at ang katamtamang tangkad ko, pero may isang bagay na nagsilbing question mark buong buhay ko, my blue eyes. My Mom and Dad doesn't have the same eyes as mine. Wala namang diperensya sa paningin ko. I'm totally fine.

Maraming nag sasabi sa akin na dapat daw akong mag model dahil sa features ng aking muka at sa aking mature na katawan ngunit wala akong balak para diyan, my mom said na dapat focus ako sa studies ko at walang kahit anong bagay na aabala sa pag aaral ko.

I don't want to study so hard ayokong i-pressure ang sarili ko sa mga ganung bagay, i'm more on playing sports halos lahat ata ng sports ay na-try ko na, I'm a member of a dance troop too, but mom doesn't want me to be part of it. She doesn't want me to ruin my studies, she doesn't support me in my passion.

My phone suddenly rings. Kinuha ko iyon at tinignan.

Yhuki is calling...