Bar ကနေ ကာားမောင်းလာရင်း...
"ကိုကြီး..ကားခန လောက်ရပ်ပေးပါလား ဟင်..
အိမ်မပြန်ချင်သေးလို့...
"ဘာလို့လဲ..တွန်လေးရဲ့..ခုနက ခေါင်းမူးနေတာဆို...
ဟုတ်တယ်..ဖြစ်နိုင်ရင်..အဲ့အကြောက်းတွေ မတွေးချင်ဘူး...ဟော..ဟိုးနားက..တံတားနားမှာ ထိုင်ချင်လို့..ခနလောက် ရပ်ပေးပါနော်....
အဲ့ဒါမှ ဒုက္ခ ကလေးကလဲ စောင့်နေပီ...ဟူး..
မတတ်နိုင်ဘူးလေ...
"အင်း..အဲ့ဒါ ဆိုလဲ ထိုင်ကြတာပေါ့...
ပီးနောက် ကားကို ထိုးရပ်ရင်း...ဆင်းပီး ထိုင်နေလိုပ်ကြသည်...
"တကယ်လို့...အတိတ်သာ ပြန်သတိရသွားရင်
ကိုကြီးနဲ့ ဝေးရမှာလားဟင်...အဟင့်...ဟင့်..
"အော်..မဝေးရပါဘူး...တွန်လေးရဲ့...
ဘာလို့ ငိုနေတာလဲ...တိတ် တိတ်...
ဆိုပြီး..အားပေးတဲ့ အနေနဲ့ ပခုံးကို ဖက်ထားပေးလိုက်သည်....
"ဟုတ်...တွန်လေး ကိုမေ့မသွားပါနဲ့နော်...ကိုကြီးကို..တွန်လေးချစ်တယ်...
"ကိုကြီးလည်း တွန်လေးကို..ချစ်တယ်လေ...
မငိုနဲ့တော့နော်...
ဟုတ်...
ဆိုပီး ဇွဲမာန်က ငုံ့အကြည့် တွန်လေးက မော့ အကြည့်ဆုံခိုက်...
ထိုအချိန်တွင်.............. ,........
"ကိုသူရိန်...ဦးတို့ ဘာလို့ ဒီလောက်တောင် ကြာနေရတာလဲ..အိမ်က အရမ်းဝေးတါလဲ မဟုတ်ဘူး...စိတ်ပူလာပီ...သွားလိုက်ကြည့်ရအောင်..နော်
"အင်း..သွားကြတာပေါ့ ကိုလည်း စိုးရိမ်လာပီ...
"သူရိန်နဲ့ သတိုးတို့...ကားနဲ့ ထွက်ခဲ့ကြရင်း...ဟိုမှာ..ဦးတို့ မလား...လာသွားဆင်းကြည့်ရအောင်...
"အော်...ဘာလို့ကြာနေကြတာလဲလို့..စိတ်ပူပီး လိုက်လာတာ...ဒီမှာ လာကြည်နူးနေကြတယ်ပေါ့လေ...ဖယ်စမ်း..ဖက်ထက်တဲ့ အဲ့ဒီ လက်တွေ..
ဆိုပီး ဖြုတ်ချလိုပ်လေသည်...
"ဟာ..ကလေး..ကလေးထင်သလိုမဟုတ်ဘူးနော်..ကိုက တွန်လေးကို ညီလေးတစ်ယောက်လို ညီမလေး တစ်ယောက်လို.. ချစ်တာ...
