şeytan yoklaması ➻ b×b

lxvi

"Yağııız, neredesin?" Erdem seslendiğinde mutfaktan çıkmış odalara bakıyordu. En sonunda banyonun lambasını açık gördüğünde oraya gitti ve kapıyı tıklattı. "Zamanı mıydı cidden duş almanın? Birazdan gelirler çık hadi." İçeriye seslendiğinde cevabı beklerken kapıya dayadı kulağını.

Ancak kapı hemen açıldığında düşmemek için geriye sendeledi ve gözlerini sevgilisine çevirdi. Gördükleri yüzünden gülmemek için dudaklarını dişlediğinde Yağız onun koluna hafifçe vurmak ile yetindi. "O kadar mı kötü?" Erdem sorulan soru ile daha fazla dayanamayıp sesli bir şekilde güldüğünde Yağız'ın yüzü düşmüş ve banyodan ayrılmış salona geçmişti.

Erdem gülmesi durduğunda "Cidden takkeye gerek var mıydı hayatım?" diye sordu ve kafasında takke ile salonunda oturan Yağız'a bakıp tekrar gülmeye başladı.

"Ne bileyim yok mu?" Yağız kapalı televizyonun yansımasından kendisini izlerken Erdem kafasını olumsuz anlamda salladı ve "Sadece bir ibadet ritüeli gibi düşün. Ayrıca Allah aşkına Türkiye'de yaşamıyormuş gibi davranma. Herkes bilir bunları." diye cevapladı onu.

Yağız elini kafasındaki takkeye götürüp, çıkarırken huysuzca sevgilisini süzdü. "Ben seküler bir çevrede büyüdüm."

"İzmirlisin yani?"

"Hayır?" Yağız mırıldandığında Erdem kaşlarını çatıp ona baktı. Ayakta dikilmeyi bırakıp koltuğa, yanı başına kurulduğunda garip bir şey görmüş gibi onu izliyordu hâlâ.

"Ee annen sürekli İzmir falan diyordu.. Sen de öyle." diye cevapladı ve kendi boşluğuna sinirlendi. Sevgilisinin nereli olduğunu bile bilmemek Erdem için büyük bir ilgisizlik örneğiydi.

"Yani, Tekirdağlı falan mısın?" diye tekrar sorduğunda Yağız kafasını olumsuz anlamda salladı.

"Konyalıyım." Bıyık altından söylediğinde Erdem anlamamış ve kulağını iyice ona dayamıştı. "Ne diyorsun be!?" diye söylenmeyi de ihmal etmedi.

"Konyalıyım diyorum Konya!" Yağız aniden bağırdığında, onun bağırışını bastıracak kadar güçlü bir kahkaha daha koptu salonda.

"Demek seküler bir çevre-ahahaha-" Erdem koltuktan kalkıp mutfağa giderken Yağız "Sana da eğlence çıktı." diye söylendi ve elindeki takkeyi koltuğun köşesine tepiştirdi.

"Annenlere ne diyeceğiz, hiç düşündün mü?" Kalkıp arkasından mutfağa girdiğinde Erdem'in her şeyi hazırladığını, sadece ekmekleri kestiğini gördü. "Doğal davranmanı istiyorum. Sadece yaşadığım yeri görmek istediler ve seni tanıyacaklar. Din esprisi yapma ve küfür kaçırma ağzından. Olabildiğince sessiz ol, gerisi bende."

"O iş bende, asla küfür kaçmayacak ağzımdan." Yağız onu teminat verdiğinde hâlâ içinden konuşma provası yapıyordu. Tam o sırada evi saran zil sesi ile Yağız oturduğu yerde irkildi ve korku ile Erdem'e baktı. Erdem ona "Sakin ol." diye fısıldarken evin kapısına yönelmişti. Yağız da salona geçmişti bu sırada.

Erdem çalan kapıyı acele ile açtığında Yağız'ın kalbi çıkacak gibiydi. Eli ayağına dolaşmış, ayakta mı beklese yoksa oturarak mı karşılasa bilememişti. En sonunda ayakta kalmanın daha makbul olacağına karar vermiş ve merakla kapıyı izlemişti.

Erdem geri çekilip, geçmeleri için izin verdiğinde oldukça yaşlı gözüken adamın kendi kendine "Selamünaleyküm." dediğini duydu. Gözlerini devirmemek için zor dururken kendi kendine mırıldandı. "Kime çektiği belli oldu."

Minyon tipli, şirin kadını da gördüğünde onu en son -ve ilk- gördüğü zamandan bu yana hiçbir şey değişmediğini hemen fark etti. Kendisini göstermek için salonun ortasına geçtiğinde ilk olarak babasının kendisini fark ettiğini gördü ve başıyla selam verdi.

Adam da selam verdiğinde elini uzattı ve yutkundu. Ancak el sıkışmak için davrandığında elinin düz tutulduğunu fark edince iç çekti ve kafasını da eğip dudaklarını uzattı. Babası öldüğünden bu yana kimsenin elini öpmek gibi garip bir ritüeli yapmadığı için kendisini garip hissediyordu. Hızla öpüp geri çekildiğinde gözlerini Erdem'e değdirdi ve onun gülümsediğini gördü. O mutluysa bu Yağız'a yeterdi. Adam önünden ayrılıp hemen koltuğa yerleştiğinde aynı ritüeli tanıdık kadına da yaptığında annesi gülümseyip "Nasılsın oğlum?" diye sormuştu.

Yağız iyi olduğundan kısaca bahsettiğinde Erdem yanlarına yaklaşıp onları tanıştırmak istemişti.

"Baba bu Yağız. Yağız, babam. Anne zaten siz tanışıyorsunuz." demişti pek de iyi olmayan anıları hatırladığında. Annesi memnuniyet ile güldüğünde Yağız daha çok babası ile ilgileniyor gibiydi. Onun memnuniyetini toplamak her şeyden önemliydi şu an onun için.

Erdem oturması için Yağız'ı dürttüğünde kendisi de berjere oturmuştu. Yağız elbette onu zaten geren adamın yakınına oturmak istemiyordu ama mecbur kaldığından yavaşça koltuğa geçti ve halıyı izlemeye başladı. Artık ilginin üzerinden çekilmeye başladığını hissettiğinde kafasını kaldırdı ve çoktan konuşmaya dalmış aile üyelerinde göz gezdirmeye başladı. 

Kendisine söz hakkı doğmadan ağzını açmamaya özen gösteriyor, konuştuğunda da oldukça dikkatli davranıyordu. Ki birkaç dakika sonra babası ona yemeğe kalamayacaklarını söylediğinde derin bir nefes almayı da ihmal etmemişti. Yine de üstüne düşeni yapmak için ağzını açtı. 

''Kalsaydınız, o kadar yemek yapıldı falan. Hem Erdem de mutlu olurdu. Değil mi canım?'' Erdem'e dönüp baktığında çatılan kaşları ile pot kırdığını fark etmesi bir olmuştu. Pekala, insanlar birbirine neden canım demesindi ki? Ama yine de dudağını kemirerek babasına baktı ve yüzünü yokladı. Bir şey olmamış gibi rahat takıldığında, adam da pek takılmış gibi durmuyordu. 

''Yok evladım, bu tarafta bir işimiz vardı da. Onu da halledelim. Gelmişken şu ilerideki camiye de bir uğrayalım dedik. Zaten geç oldu. Ama bir kahvenizi içeriz.'' Yaşlı adam Yağız'a söylediğinde hem Yağız hem de Erdem aynı an da ayağa kalkmıştı. 

''Nasıl içersiniz?'' Yağız önce davranarak sorduğunda Erdem gülmemek için dudağını dişliyor gibiydi. ''Orta içerler.'' dediğinde Yağız ''Hemen geliyor.'' demiş ve mutfağa ilerlemişti. Onun bu istekli halleri Erdem'i inanılmaz tatmin ediyor, bu ciddi bir ilişki tanışması olmasa bile ciddiye alışı doğru adamı seçtiğinden emin olmasına yardımcı oluyordu. 

***

Beklediğiniz gibi olmadı, üzgünüm. Pek de iyi olamayan haleti ruhiyem ile elimden geldiğince yazdım, affedin.