Είναι ποίημα;

Κάθε βράδυ

Ξαπλώνω στο κρεβάτι μου ελπίζοντας ότι αυτό το βράδυ θα κοιμηθώ όμορφα. Κλείνω τα μάτια. Νιώθω σαν να είμαι ξαπλωμένη πάνω σε πέτρα ξανά. Πίστεψέ με, δεν είναι βολικά. Ξυπνάω αναψοκοκκινισμενη. Δεν μπορώ να κοιμηθώ. Δεν έχω ξανά φοβηθεί ποτέ στη ζωή μου τόσο πολύ. Προσπαθώ να χαλαρώσω, όταν ξαφνικά ο ύπνος θα ξεκινήσει να μου παίρνει τις αισθήσεις. Τρομάζω. Σηκώνομαι όρθια για να βεβαιωθώ ότι είμαι καλά και ότι ζω. Δεν θέλω να πεθάνω. Και αν γίνει αυτό, που θα πάω; τι θα είναι εκεί; δεν θέλω να χαθώ για πάντα. Δεν μπορώ να ξυπνήσω τους γονείς μου ξανά για κατι "ασήμαντο". Η αδελφή μου έφυγε για τη Θεσσαλονίκη πριν δυο μέρες άρα τα σεντόνια της ακόμα δεν τα αλλάξαμε. Παίρνω το μαξιλάρι της και ξαπλώνω μαζί του. Και μόνο η μυρωδιά της πάνω του με κάνει να νιώθω ασφάλεια όσο περίεργο και να ακούγετε αυτό. Κλείνω ξανά τα μάτια μου προσεύχοντας να είναι τώρα όλα πιο όμορφα. Πράγματι είναι! Η πέτρα ξεκίνησε να μαλακώνει κι εγώ νιώθω πιο άνετα πάνω σε αυτή. Τώρα είμαι σίγουρη ότι δεν θα πάθω τιποτα και ότι θα ειναι μόνο λίγες ώρες χωρίς τις αισθήσεις μου. Ακούγεται και είναι τρελό αλλά δεν με νοιάζει, γιατί κοιμήθηκα μετά από 7 μήνες ήρεμα! Μακάρι να υπήρχε κάποιος να με καταλάβει. Ζητω βοήθεια, δεν νιώθω όπως ένιωθα παλιά. Τώρα ένα συνεχές σφίξιμο νιώθω στο διάφραγμα μου και δεν με αφήνει να ηρεμήσω. Και αν πάθω κάτι από αυτό; Δεν θέλω να μείνω μόνη μου.