Είναι ποίημα;

Είμαι Άνθρωπος

Κρυβω μεσα μου τοση αγαπη που κανενας δεν μπορει να φανταστει. Δεν το δειχνω ομως. Φοβαμαι. Δεν θελω κατι τοσο πολυτιμο να το θεωρησουν δεδομενο και να το βλαψουν. Συνεχεια μου λενε οτι δεν νοιαζομαι για αυτους που αγαπω γιατι δεν τους το λεω. Ειναι ψεματα. Νιωθω τοσα πολλα για αυτους. Μακαρι να μπορουσε καποιος να το αντιληφθει. Να αντιληφθει ποση αγαπη υπαρχει μεσα στην ψυχη μου για αυτους. Σε κανεναν δεν ειπα τον πονο μου. Δεν το μοιραστηκα ποτε με κανεναν. Περιμενω κι εγω καποια στιγμη να δω την κοπελα με τα ομορφα τριανραφυλλα που θα με παρει γαληνια μαζι της. Εκει που οι ψυχες ηρεμουν και νιωθουν ασφαλεια. Δεν θα χρειαζεται να αποδειξεις κατι. Η ζωη θα ειναι τοσο ομορφη. Απο το τιποτα εγινα λουλουδι. Πεθανα σαν λουλουδι και εγινα ζωο. Πεθανα σαν ζωο και εγινα ανθρωπος. Τωρα γιατι να φοβαμαι να πεθανω; Μενει ενα βημα και μετα απο εδω θα παω κοντα στους αγγελους. Δεν θα γινω μια απο αυτους και το ξερω. Αλλα θελω να ειμαι κοντα τους οταν συμβει. Αραγε θα τα θυμαμαι ολα αυτα τοτε; Ή θα καταφερω να πιω το νερο του παραδεισου που σβηνει τις αναμνησεις οπως μου ειπαν μικρη; Σε επομενα χρονια θα ξεκινησει βαρυς και αιώνιος χειμονας της ψυχης που θα ποναμε αφου θα εχουμε χασει ολους τους αγαπημενους μας και θα περιμενουμε την σειρα μας.