One kiss.

~1~

'Mama, mama!'
De lange vrouw draaide zich om naar een klein jongetje. Hij was zeven jaar oud, pas net.
Het jongetje zat vol energie. Hij had rossig haar, iets blonder dan dat van zijn moeder, en felle, blauwe ogen. Zijn gezicht was bedekt met vrolijke, bruine puntjes.
In tegenstelling tot het jongetje, zag de vrouw er moe uit. Ze had donkere wallen onder haar ogen en een bezorgde rimpel danste op haar voorhoofd.
'Ja, kleintje?'
'Mag ik op de trampoline springen?'
'Lieverd, het regent. Dat heb ik net ook al gezegd.'
'Nee hoor, het is al gestopt!'
De vrouw keek naar buiten en zuchtte. Ze wist dat als ze nu nee zou zeggen, dat haar zoon een driftbui kreeg. En daar had ze vandaag geen zin in.
'Oké dan, maar wel je regenlaarzen aan doen!'
Zonder iets verder te zeggen rende het jongetje de keuken uit, zijn moeder zuchtend achter latend.

Even later ging de bel. De Ierse vrouw liep naar de deur en deed hem nieuwsgierig open.
'Eh, hallo! Ik ben Sophie, uw nieuwe buurvrouw. Dit is mijn zoon, Tyler.'
De vrouw glimlachte naar haar en haar zoon en opende de deur verder. 'Wat gezellig, ik ben Kim. Kom binnen!'
De vrouw riep haar zoon weer naar binnen terwijl ze aan de eettafel ging zitten met Tyler en Sophie. 'Wonen jullie hier pas?' vroeg de vrouw met het rossige haar, terwijl ze Sophie geïnteresseerd aankeek.
Sophie knikte. 'Ja, we wonen hier nu een weekje. We komen uit Amerika.'
Dat verklaarde het accent.
De twee volwassenen hadden een gesprek over hun oude woonplaats en dat Kim ook in een ander land geboren was, Ierland, tot de deur werd geopend.
Het vrolijke jongetje kwam binnen rennen, terwijl hij zijn regenlaarzen uit schopte. 'Kom op, Björn. Ruim ze nu eens op.' Het jongetje zuchtte overdreven en legde de laarsjes netjes weg, waarna hij naar de tafel toe kwam gelopen. 'Wie zijn dit?'
De vrouw was dezelfde leeftijd als zijn moeder, maar het kindje leek jonger dan hij.
'Dit zijn Sophie en haar zoon Tyler, hij is zes jaar oud nu. Ze komen uit Amerika en Tyler kan nog niet goed Nederlands. Misschien kan jij hem daarmee helpen?'
Björn ging op zijn knieën op een stoel zitten en keek naar het jongetje tegenover hem. Hij had blond haar en bruine ogen. Het jongetje keek verlegen naar zijn knieën. 'Hoi! Ik ben Björn, wat is jouw naam?'
Het blonde jongetje keek voorzichtig op. Hij kreeg een kleine glimlach op zijn gezicht. 'Mijn naam Tyler.'

Björn vond het maar raar dat Tyler geen Nederlands kon, maar hij leerde er mee leven. Ze werden beste vrienden en deden alles samen. Ze spraken altijd af na school en deelden hun speelgoed. Björn leerde Amerikaanse woorden, terwijl Tyler Nederlands en Iers leerde kennen. Kim was blij dat haar zoon eindelijk een vriendje had, en Sophie was blij dat haar zoon ook eindelijk vrienden had gemaakt. Ze werden ouder en ouder, ze begonnen samen aan de middelbare. Tyler kon eindelijk goed Nederlands begrijpen, al haalde hij nog wel wat woorden door elkaar en had hij een accent. Tot op de dag van vandaag bleven ze beste vrienden, en niks kon ze nog scheiden.