One kiss.

~5~

De twee jongens zaten boos tegenover elkaar. 'Ik vind het niet kunnen wat hij zei! De volgende keer ga ik hem slaan!' riep het oudere jongetje boos. De jongere zuchtte. 'Don't do that, Björn! Hij was dan mean tegen me, but je mag hem niet slaan! You wouldn't want that too!' zei hij met een schattige maar boze stem. 'Ik weet niet wat dat betekent...' de twee keken elkaar even aan en zuchtten dan. 'Laten we hopen dat we hem niet meer tegen komen.' 'Yes, and anders ga je hem niet slaan!' de oudere snoof even. 'Misschien, als hij jou niet meer stom noemt.' de jongere kreeg een kleine glimlach op zijn gezicht en gaf zijn vriendje een high-five.

Björn zat verveeld in de les toen Tyler binnen kwam rennen, hijgend. Iedereen keek hem verbaasd aan. 'Sorry!' Tyler zei het in de meest Amerikaanse manier ooit, wat een grinnik Björns mond liet verlaten. Hij vond het leuk als Tyler ineens Amerikaans praatte.
'Waarom ben je laat, Tyler?' Tyler keek naar de grond. Hij was uitgeput van al het rennen. 'Eh, I-.. ik was met mijn vader in gesprek en ik realiseerde niet dat het al zo laat was.' zuchtte hij. 'En vond je je gesprek met je vader het waard om te laat te komen?' Tyler dacht even na en knikte dan. 'Ja, eigenlijk wel.' De leraar leek verbaasd. 'Nou, wat was dan zo belangrijk dat je te laat kwam? Waar hadden jullie het over?'
Tyler glimlachte. 'Hij was aan het vertellen over vorige maand, toen hij nog is Afghanistan was. Hij zit in het leger, you know?' De leraar was even stil maar zuchtte toen. 'Ga maar zitten, Tyler. Alex is ziek en Lila is naar de tandarts, dus je kan naast Björn gaan zitten.'
Tylers ogen lichtten op en vrolijk liep hij naar zijn beste vriend toe.
'Slimpie, door jou kwam ik ook bijna te laat.'
Tyler giechelde en hij kreeg blosjes uit schaamte. 'Sorry... Ik zag je nog fietsen aan het einde van de straat, maar ik moest wachten voor het stoplicht dus kon je niet meer inhalen.'
Björn grijnsde naar Tyler en keek daarna op naar de leraar, die hen waarschuwend aankeek.

Björn was met Tyler en Lila, die ondertussen al weer terug was van de tandarts, druk aan het zijn in de gangen. Het was pauze en ze hadden geen zin om beneden te zitten, dus gingen ze maar door de gangen lopen. Tyler en Lila waren aan het overgooien met Björns sleutels, die ze zuchtend terug probeerde te krijgen. Tyler wilde het trucje doen wat Björn altijd bij hem deed als hij iets van hem had, het zo hoog boven zijn hoofd houden dat hij er niet bij kon, maar Tyler was er te klein voor. Tyler kwam tot net-iets-onder Björns kin, waar Björn gebruik van maakte. Hij leunde altijd op Tyler en maakte grapjes over zijn leeftijd, waarbij Tyler alleen reageerde met een oog-rol en een klein, beschaamd blosje op zijn wangen.
Tyler besloot dat het omhoog houden niet zou werken, dus gooide hij het de andere kant van de gang op, waar Lila vervolgens heen rende om ze te pakken.
'Jullie zijn kleuters.' zuchtte Björn. Lila giechelde en rende naar buiten. Tyler en Björn renden achter haar aan.
'Lila, wat-' Lila gooide de sleutels over Björn heen naar Tyler, ze kwamen recht in zijn gezicht. Lila begon te schateren terwijl Tyler zijn neus vast greep. 'Gast, gaat het?'
Björn pakte Tylers schouders vast en keek bezorgd naar zijn vriend, die voorover gebukt stond. Hij wist hoe gevoelig Tyler was, hij had hem zelf vaak genoeg -per ongeluk- pijn gedaan, dus maakte zich altijd zorgen wanneer er iets gebeurde. Tyler begon zelf te lachen, maar had toch waterige ogen. Björn zuchtte opgelucht toen hij alleen harder begon te lachen en zijn tranen weg veegde. Björn wilde net zijn sleutels terug pakken toen Tyler ze weer gooide.
'Verdomme!'
Lila, Björn en Tyler keken zonder een geluid te maken naar de plek waar de sleutels waren geland.
Op het dak.
Toen begonnen Lila en Tyler weer te schateren.
'Hoe heb je ze überhaupt zo hoog kunnen gooien?!' gilde Lila lachend uit.
'Ik heb geen idee!' het lukte Tyler niet rechtop te blijven staan, en hij viel steeds bijna.
'Shit! Shit shit shit, Tyler, sinds wanneer kan jij zo goed gooien?!' Lila en Tyler begonnen harder te lachen waardoor Tyler op de grond viel.
De brunette jongen zuchtte alleen, denkend over hoe irritant hij deze kinderen vond, maar hoe hij toch zo ontzettend veel van ze hield.

'Wat moet ik nu doen? De conciërge is morgen pas weer op school en niemand anders kan mijn sleutels voor me pakken.' zeurde Björn, terwijl hij hulpeloos naar zijn vriend keek. Gelukkig had was het vandaag niet al te koud en had hij een trui aan, waardoor het buiten -zonder jas- wel te doen was. Tyler haalde zijn schouders op. 'Kom anders bij mij achterop!'