One kiss.

~8~

'School? I don't want to.'
Het jonge, blonde jongetje snoof uit alsof hij de baas was. Zijn moeder lachte lichtjes. 'Je moet wel, anders leer je nooit Nederlands, en dan kan je nooit meer met Björn praten.'
Het jongetje keek hem verbaasd aan. 'Maar... Is Björn ook?' de vrouw knikte naar hem. 'Ja, je gaat naar dezelfde school waar Björn ook op zit.' het jongetje kreeg meteen een lach op zijn gezicht.
'Dan ik wel wil naar school!'

Na school liep Björn naar zijn vriend toe. 'Ik heb mijn sleutels!' grijnsde hij, maar Tyler leek niet zo enthousiast. 'Fijn! Kom, ik ben moe en wil naar huis...'
Samen fietsten ze aan naar huis. De rit was ongemakkelijk stil, heel anders dan hoe het normaal ging. Björn maakte zich zorgen om zijn zeven-jaar-lange vriend, maar durfde niks te vragen. Na een tijdje had hij alle moed bij elkaar geraapt en keek hij zijn vriend aan. 'Hey, wat is er?' Tyler keek geschrokken op.
'Oh, niks hoor. Ik heb alleen vandaag wat gehoord wat me, uh, erg overhoop heeft gehaald...'
'Wat dan?'
Tyler was even stil. Hij probeerde een excuus te verzinnen, hij kon niet zomaar vertellen dat hij gevoelens had voor zijn beste vriend-- god, nee, dat hij überhaupt op jongens viel was al erg genoeg! Lucas zei het niet voor niets, misschien wist hij het altijd al. Nee, Tyler wist nog niet eens zeker of het wel echt oprechte gevoelens waren. Daar kon hij nog niks over vertellen.
'Tyler?'
'Sorry, ik...'
Ze waren bijna thuis.
'Ik weet het niet.'
Tyler fietste snel naar zijn poort, rende naar binnen en sloot de deur achter zich, zonder ook nog maar één keer om te kijken naar zijn goede vriend, die hij in verwarring achter liet.

Zuchtend zat Björn op zijn bed. Hij maakte zich echt zorgen om zijn vriend en hij hoopte dat hij zich de volgende dag wat beter voelde. Hij keek op Spotify, misschien was Tyler wel naar muziek aan het luisteren wat met zijn gevoelens te maken had, maar er stond niks. Björn zuchtte en keek wat door zijn appjes. Hij besloot Lila te appen.

"Yo, weet jij wat er aan de hand is met Tyler?"
"Nee, wat is er dan?"

"Hij doet heel afstandelijk en hij zei dat er iets aan de hand was wat hem helemaal overhoop had gehaald. Het leek wel alsof hij van me weg rende. Ik weet dat iedere tiener zoiets wel eens heeft, maar ik ben bezorgd."
"Snap ik, maar ik zou me niet al te druk maken als ik jou was. Plus, als iemand hem goed kent, ben jij het wel. Als je nou echt het gevoel hebt dat er iets heel erg mis is, kan je altijd naar zijn ouders gaan."
"Dank je, Lila :)"

Björn glimlachte, hij vond het fijn om met Lila te praten. Ze was lief, behulpzaam en super grappig. Ook had ze nog een mooi lichaam, ze leek wel perfect. Björn wilde haar aanraken, zijn vingertoppen over haar wangen laten gaan en zijn hand op haar heup. Hij zou langzaam haar haar achter haar oor strijken en dan haar nek vastpakken, waarna hij haar zou zoenen. Hij wist dat hij het al lang bij iemand wilde doen, en nu had hij het perfecte meisje ontmoet. Hij wilde dat zij zijn nieuwe vriendin werd en dat het niet zo eindigden als bij de vorige, die hem allemaal hadden gedumpt voor een andere, knappere jongen. Björn zuchtte, Lila zou toch nooit voor hem vallen.

Tyler pakte een rijstwafel en deed er cervelaat op. Hij was moe en ging aan de eettafel zitten. Het was vrijdag en Tyler was doodop. Hij voelde zich misselijk en had hoofdpijn. Uiteindelijk lukte het hem om zijn ouders over te halen om hem ziek te melden, waarna hij onder een deken op de bank ging liggen, kijkend naar TLC. Hij viel bijna in slaap tijdens de serie die hij op had gezet, maar wilde zich verzetten zodat hij de aflevering af kon kijken. Uiteindelijk won de duisternis en vielen zijn ogen dicht. Tyler viel in een diepe slaap, dromend over een plek waar hij eindelijk gelukkig was. Hij had zijn ware liefde gevonden en ze waren in een paradijs. Uiteindelijk draaide zijn liefde zich om en zag hij Björn. Tyler hapte naar adem en viel op de grond. Alles was zwart-wit. 'Ieuw, je vindt MIJ leuk?! Vieze faggot!'
Tyler schoot wakker en hapte naar adem. Zweet drupte van zijn voorhoofd, wat snel een mengsel werd met zijn tranen. Hij begon te huilen, harder en harder. Hij had geluk dat zijn ouders er niet bij waren, anders had hij waarschijnlijk naar een psychiater gemoeten.
Tyler had het gevoel dat hij zijn ogen eruit huilde, terwijl hij zijn gezicht in zijn handen verstopten.
Tyler wist het, hij moest het vergeten en er nooit meer aan denken. Hij moest doen alsof alles normaal was, al wist hij diep van binnen dat niks meer normaal zou worden, aangezien hij bloosde om alles wat Björn deed.