One kiss.

~6~

Lachend zat het blonde jongetje op een schommel.
'Niet zo hard, Björn!' lachte hij. Björn giechelde vrolijk mee. Het begon al donker te worden toen het paar nog in het speeltuintje zat. Het was zomer en ze waren al lang vriendjes. Na een lange tijd schommelen en lachen hoorden ze vrouwenstemmen, bezorgd. 'Dat klinkt als mama.' zei het blonde jongetje, terwijl ze beiden naar een gangetje keken, waar de stemmen vandaan kwamen. 'Daar zijn ze!'
Er verschenen twee vrouwen, hun moeders. 'Jongens! Jullie zouden al lang thuis moeten zijn!' riep de moeder van het jongste jongetje boos. Het tweetal was stil en keek naar hun voeten. De vrouw zuchtte. 'Sorry. Kom, we gaan terug.' De kindjes volgden de vrouw naar huis, terwijl ze dingen vroeg over wat ze hadden gedaan.

Björn keek Tyler lachend aan. 'Ik kan toch niet bij je achterop, ik ben veel te zwaar. Kom jij maar bij mij achterop.'
'Op welke fiets?'
'Op die van jou natuurlijk, dombo!'
'Oh.'
Tyler giechelde onschuldig en kreeg roze wangen. Hij was iemand die vaak dingen niet begreep, al was hij wel gewoon slim. Björn vond het leuk als het gebeurde, hij hiel ervan om Tyler te plagen en om zijn blosjes te zien. Hij wist niet waarom, maar hij vond Tyler er schattig uit zien met een blos. Hij dacht er nooit iets raars over en zag het gewoon als iets normaals. Zoals dat iedereen puppy's en kittens schattig vond.
Björn en Tyler pakten Tylers fiets en liepen naar de straat. Ze zagen Lila geïnteresseerd naar ze staren. Björn had dit vaker gedaan en Tyler wist dat hij zijn beste vriend kon vertrouwen, maar hij was nog steeds bang. Björn zette de fiets naast de stoeprand en Tyler ging er met twee benen aan één kant op zitten. Ze fietsten aan en bang sloeg Tyler zijn arm om Björns middel. Ze zagen Lila naar ze grijnzen en Tyler zwaaide vrolijk. Meteen daarna hield hij zich weer vast aan het bagagerek. Tyler keek om zich heen. Hij vond het fijn on Björn zo vast te houden. Vroeger waren de twee altijd aan het knuffelen, maar sinds ze in groep acht zaten was dat gestopt door een rede wat niet bekend was bij beide jongens. Tyler miste het fysiek contact met Björn. Hij wist niet waarom, misschien was het omdat hij altijd iedereen om zich heen zag knuffelen maar het zelf nooit deed. Misschien was het omdat hij zich zo eenzaam voelde en iemands lichaamswarmte tegen de zijne aan wilde voelen. Misschien was het wel gewoon dat moment, dat hij het koud had en dus zich meteen tegen de eerste warmtebron wat hij kon vinden wilde drukken. Het was menselijk instinct, dacht Tyler. Hij zuchtte zacht terwijl hij bomen voorbij zag vliegen. Björn begon tegen hem te praten over een van zijn games. Het boeide Tyler niet veel, maar hij vond het enthousiasme in de stem van Björn zo aanstekelijk dat hij het heerlijk vond om naar hem te luisteren. Björn klonk voor hem als muziek in de oren. Als vrolijk gefluit van vogels op een zomerochtend of als de pure lach van een baby. Tyler wist dat Björn speciaal was en dat het echt zijn beste vriend was, hij voelde zich zoals bij Björn bij niemand anders die hij kende.
Tyler schrok op toen hij Björn zijn naam hoorde zeggen. 'Sorry?'
Björn grinnikte en herhaalde zijn vraag.
'Wat is jouw favoriete game?'
Tyler grinnikte. 
'Wat denk je?'
'Minecraft?'
'Duh.'
Het paar lachte terwijl ze verder fietsten.

'Hoe ga je het nou doen met je sleutels?' vroeg Tyler wanneer ze bij hun huizen aankwamen.
'Ik laat jou morgen het dak op klimmen.'
Tyler giechelde. 'Shut the fuck up.' giechelde hij.
'Nee maar serieus, wat ga je doen?'
'Ik denk gewoon naar de conciërge, ik vraag wel of hij ze voor me kan pakken.' 'Of zij, we doen niet aan gender-roles.' Björn rolde zijn ogen maar lachte toch zacht.
'Dadelijk worden ze gestolen door een vogel.' zei Tyler, terwijl ze samen de fiets in zijn schuur zette. Björn stopte met wat hij deed en draaide zich naar de jongere jongen.
'Serieus?'
'Eksters vinden shiny dingen leuk, je sleutels schijnen in het licht, right?'
Björn wist niet wat hij moest zeggen, dus schudde hij maar gewoon zijn hoofd en liet de poort uit. Kletsend liepen ze naar Tylers achterdeur. Björn had zijn moeder all geappt en gezegd dat hij vanmiddag bij Tyler bleef, aangezien hij Tylers vader weer wilde zien.
De jongens liepen het huis binnen, kletsend.
'Bjoorn!'
Björn kreeg een grote glimlach op zijn gezicht toen hij de vader van Tyler zag. Hij liep naar hem toe en omhelsde hem. Liam, de vader, had nooit zijn naam goed uit kunnen spreken, dus noemde hij hem maar Bjoorn. Björn vond het leuk klinken dus zei er niks over. Na een best lange knuffel begonnen ze met praten.
'Your English has improved, and you've grown so much!'
Björn glimlachte om de complimenten. Hij wenste dat hij zelf een vader als die van Tyler had, al nam hij genoeg met het feit dat hij deze man überhaupt in zijn leven had.