Daemonium /NaLu +18

2.0

Yutkundum. Elfman öldürülmemiş miydi ?

"İçeri girebilir miyim?"

"Üzgünüm ama sizin öldüğünüzü biliyorum."

Elfman güldü. "Ama ölmedim."

"Lisanna seni öldürdü."

"Hayır öldürdüğünü sandı. Mührüm sayesinde."

"Anlayamıyorum."

"Mührüm, insanların düşüncelerini kontrol edebilir. Lisanna da beni öldürdüğünü düşündü. "

"A-ama, ben rüyamda.."

"Rüyanda suratımı gördüğünü zannetmiyorum, bu yüzden inanmak biraz zor olabilir. Ama zaten art niyetli olsam beni tek çırpıda etkisiz hale getirebilirsin, değil mi?"

"Bir savaş oldu."

"Biliyorum. Zeref'i yenmişsiniz. Daha azını beklemezdim."

"Ama Zeref..."

"Ne oldu?"

"Benim için çok değerli bir şeyi benden aldı."

" Mavis için üzgünüm."

"Sadece Mavis değil."

Yutkundum. O yumru geri gelmişti. Bir anlığına gittiğini sanmıştım.

"Ben hamileydim."

Elfman şaşırmışa benziyordu. Mavis'in öldüğünü biliyordu ama Nash'i bilmiyordu.

Benim zavallı oğlumun başına gelenlerden habersizdi.

"Ancak Zeref oğlumu benden aldı."

Elfman bakışlarını yere kilitledi.

"Üzgünüm."

"Ben de." diyebildim sadece. Gözyaşlarım akmayı bekliyordu. Ama bu sefer onlara fırsat vermedim. Gözyaşlarımı içime akıttım.

"Ben evliydim." dedi bir anda Elfman.

"Lisanna önce karımı, sonra da beni öldürmeye çalıştı. Karım nerde bilmiyorum. Belki bana yardımcı olabilirsin diye gelmiştim."

Gözlerini benden kaçırıyordu.

"Önce Mirajane'i görmen gerekmez mi? Senin için çok endişelendi."

"Ona karımla birlikte sürpriz yapmak istiyorum aslında."

Gözlerimi yumdum. Karısı gözümün önüne gelmişti. İki çocuğuyla birlikte saklanıyordu.

"İki çocuğun var, değil mi?"

"Evet! Onları hissedebiliyor musun?"

Gözlerim hala kapalıydı.

"İçeri gir, çekmecede kağıt ve kalem var."