That Girl Pristine Madrigal

Chapter 3

Chapter 3

Trake

My phone rings all of a sudden. Tulog na ang mga kagang ko, nagkalat sa buong salas ko ang mga pinaginuman nila ng alak.

For Pete's sake , this is the reason why I don't want to invite them in my house.
Nagiging alila ako ng mga kumag.

I answer the phone call hindi ko tinugnan pa kung sino ang caller.

"Hello."

"Trake. How are you? Balita ko nakalabas ka na raw ng ospital?" I almost roll my eyes when I heard that familiar voice.

Naiinis ako kapag napapakinggan ko ang boses niya pero sa araw na ito mas higit ang inis na nararamdaman ko. How dare she?

"Buhay ako. Sorry to disappoint you dahil hindi nangyari ang iniisip mo. I survive and still kicking . Papsakitin ko pa rin ang ulo mo." I said sarcastically.

"Hindi ganun yun Trake. I'm sincere. Nag-aalala ako sayo lalo na ang Papa mo. He wants to visit pero may nangyari. I hope you forgive him."

I scoffed to what she said. Ang galing magpaawa. She already know that her drama will not make me soft yet she's still trying.

"Pwede bang itigil na natin itong dramahan na ito. Ano bang pakay mo saakin?"

Nahalata ko ang pagkataranta sa boses niya , hindi niya ata inaasahan na malalaman ko kaagad ang pakay niya.

This stepmother of mine is so predictable.

"M-may balita ka na ba kay Pristine? Kamusta na siya?"

I smirk silently. The nerve of this woman, the audacity. After what she did to her, nagagawa niya pang kamustahin si Pristine. I'm so angry right now. Mas lalo pang nadagdagan dahil sa tinanong niya.

"Hindi ko alam. Bakit bigla ka atang nagkapakialam kay Pristine? Diba iniwan mo na sila ng tatay niya para sa tatay ko? Don't call me anymore, wala akong alam." I didn't wait for her reply at basta kong pinatay ang tawag.

Sumasakit ang ulo ko sa kaiisip.

Tumayo ako mula sa pagkakasalampak sa sofa. Hindi man lang ako dinapuan ng antok di gaya ng mga kasama kong himbing na himbing sa pagtulog.

Kinuha ko ulit ang cellphone ko na nakapatong sa sofa ng mga bigla akong maalala. Mabilis akong nagtipa sa message at kaagad na sinend iyon sa isang unregistered number.

"How's she?"

Pristine

Hindi ko namalayan na nakatulog pala ako sa gilid ng kama ni Gino. Natutulog pa rin ito ng mahimbing.

I check the wall clock hindi kalayuan sa malaking bintana sa kanan ng kwarto ni Gino. Mag-aalasais pa lang ng hapon. Muli kong pinagmasdan si Gino.

He's still sleeping so took that chance para mahawakan at ayusin ang nagulo niyang buhok.

Hindi naman iyon nagtagal, akmang aalis na ako ng bigla na lang nagmulat ng mga mata niya si Gino. He's looking at me intently.

Kinabahan ako bigla. I didn't expect that he's already awake.

"G-Gino, g-gising ka na pala. I-inaayos ko lang ang nagulo mong buhok." I said nervously.

Hindi umimik si Gino bagkus ay nagpumilit itong umupo mula sa pagkakahiga. His bed is large, queen size ata ito kaya naman halos kalahati ng katawan ko ay nasa kama.

Nagmamadali kong inalalayan si Gino. He looks so uncomfortable.

"Tulungan na kitang umupo." He didn't say any word. Lalo akong kinabahan dahil hindi man lamang siya umiimik. Hindi ko alam kung galit ba siya saakin o ano.

"Don't. Please."

Mahina ngunit rinig na rinig ko naman. Parang napapaso akong lumayo sa kanya. I hate myself.

Kasalanan ko. Dapat ako ang nasa kalagayan niya. Ako dapat ang nakaratay sa kama. It's because of that accident kaya hindi makalakad si Gino.

It's because of me. Although the doctor assured me na makakalakad pa naman ito, it will take time bago mangyari ang bagay na iyon.

I'm ashamed. Hindi niya dapatthe ginawa iyon because it's not his responsibility to save me from my demised yet he still did it.

Hindi ko tinignan si Gino. Nakayuko lamang ako dahil hindi ko kayang tignan siyang naghihirap. I should be the one. Hindi siya.

I can hear his breathing as if it's the only sound from his room.

Nagulat ako ng bigla na lang akong hilahin ni Gino papunta sa kanya. He's still not speaking, I was stunned pero mas lalo kong ikinagulat ang pag-akap niya saakin.

Never in my whole existence did I imagine that Gino will hug me so tightly. I don't know what should I be feeling right now o kung may karapatan pa ba ako.

He patted my back. Pinakakalma niya ba ako?

"Shhh. It's ok, it's not your fault.
Don't ever think of blaming yourself. I choose to save you and I'm not angry that this happens to me."

Parang pinipiga ang puso ko sa sinabi ni Gino. Kung kanina ay gulat ang nararamdaman ko ngayon naman ay halo halong emosyon.

Maya-maya ay naramdaman ko ang panginginig ng aking mga labi. And with that ay nagsunod sunod na sa pagpatak ang aking mga luha.

Niyakap ko ng mahigpit si Gino.

I've been suppressing the sadness that I've feeling to myself going that it will fade just like the wind that blows the curtain of his room. Lilipas lang ito. Pero hindiis ko inaasahan na isang yakap lang, lahat ng sama ng loob ko, lahat ng iyon ay nagsama sama.

I cry and cry in my heart's content.

Iniiyak ko ang sakit ng malamang step mother ni Trake ang mama ko. Ang panloloko at pananakit saakin ni Trake.

Nararamdaman ko ang patuloy na paghaplos ni Gino sa likuran. I'm glad that he's not asking questions. He just let me cry.

I hope that after this, I will no longer cry.