Alev Alev [ Cen&Cem🔥]

Özel Hemşire.

Hikayeden farklı olan kısımlar da var ama geçen haftaki bölümden sonra CenCem beklentim bu bölümdedir. İyi okumalar! ❤

Alev Alev | Yazar

Merdivenin işlemeli trabzanlarına tutundu. Vücudundaki ağır hasara rağmen adımları öyle rahat, öyle hafifti ki bir kuş olup uçacağını sandı. Üzerinden müthiş bir yük kalkmıştı ve geçmişi ardında bırakabilme umudu ikinci bir kalp gibi atıyordu içinde.

İki basamak birden çıkmaya çalışınca tökezledi. Yalpalamasına bile izin vermeyen bir kol, saniyesinde sımsıkı tutmuştu onu. Gelecek güzel günlere inandıran gülüşüyle karısı, yanı başındaydı ve Cenk’i bırakmaya hiç niyeti yok gibi görünüyordu.

“Henüz merdivenleri üçer beşer çıkacak kadar iyi değilsin, dikkat et.” dedi. Ciddi tutmaya çaba gösterdiği yüzü neşeyle dağılıyordu. Şiş gözlerine rağmen yüzünü esir alan parıltı Cemre’yi ele veriyordu. 

“Düşersem tutarsın, hemşire.” dedi Cenk serseri bir gülüşle ve Cemre’nin onun koluna girmesine fırsat verdi.

İkisi merdivenleri yana yana çıkarken Nurten Hanım’ın yemek çağrısına yakalandılar.

“Ee hadi çocuklar, gelin sofraya. Cenk beyin bir şeyler yemesi lazım.”

Cemre, Cenk’e fırsat vermeden, “Odasında yiyecek Cenk Bey, Nurten Teyze.” dedi aceleyle. Sabah yaşananlardan sonra sofrada oluşacak muhtemel gerginliği, buram buram huzursuzluğu tahmin edebiliyor ve uzak kalmak istiyordu.

“Ama–”

“Karım nasıl istiyorsa öyle olsun.”

Cenk’in son noktayı koymasıyla Nurten Hanım yüzünü düşürüp ayrıldı. Cemre utangaç bakışlarını yere indirerek merdivenleri adımlamaya devam etti.

Üst kata çıktıklarında Cemre Cenk’in odasına yönelecekken Cenk onu durdurdu.

“Pansumanımı yapman lazım.”

“Tamam, ben de onu halledecektim zaten. Gel.”

Cenk “Orada değil, gel benimle.” diyerek Cemre’nin elinden tutarak ilerletti.

Cemre daha önce hiç bulunmadığı bir koridordan geçip hiç bilmediği bir odaya girince şaşırdı. Bu zalim konakta hala bilmediği köşeler vardı demek.

“Burası neresi?” dedi genç kadın, odayı havalandırmak için pencereye yöneldiği sırada.

“Küçük ecza depomuz diyelim. Eve gelen doktor burada muayene ederdi bizi ama yıllardır kimse girmiyor buraya, Nurten Hanım hariç tabii.”

“Neden?”

“Kimi muayene edeceklerdi ki? Nedim buraya git gel yapamazdı sürekli, Damla hanım hasta olunca doktor ayağına gelsin isterdi, annem Nurten abladan bir dolu bitki çayı ister, bir şekilde atlatırdı, ben de–”

“Sen de zaten burada çok kalmadın,” iç çekerek devam etti Cemre. “O olaydan sonra yani.”

“Aynen öyle.”

Cemre beyaz renkli ahşap dolaptaki tendürdiyota uzanırken tedirgince “Zor değil miydi... Yani küçükken ailenden ayrılmak zor olmadı mı?” diye sordu yarım ağız. Böyle hassas konularda konuşurken dili tutuluyordu adeta.