"May b-brain cancer ako?"
Biglang napatayo si Mama at kita sa mukha niya ang gulat. Hindi nya siguro alam na naririnig ko sila ni Dok.
"Anak..."
"Ano Ma? Totoo ba?" Hindi ko makalma ang sarili ko. Gusto kong malaman kung namali lang ba ko ng dinig.
"Yes, you have Stage 2 Brain Cancer, Mr. Santillana. You will need to undergo an operation as soon as possible. You will need to decide immediately."
Para kong sinalpok ng isang malaking truck. Hindi, ayokong maniwala.
"Am I gonna die?" tanong ko sa doktor.
Doc. Gab immediately replied.
"To be honest, we are not yet sure. But as of now, according to the tests, an operation will save you life."
"Doc, do everything just to save my son. Let's talk again later for the details" maluha luhang sabi ni Mama.
"Okay, I'll take my leave, then for you to talk this out."
"Thanks, Doc. Gab" sagot naman ni Mama bago nya ko harapin.
"Anak..." kita ko yung luha sa gilid ng mata ni Mama. Alam kong nahihirapan sya sa nakikita nya.
"Let's fight, Ma. I will fight, okay?" sabi ko habang pinupunasan ko ang mga luha sa mata niya.
"Stay strong, anak. Ayokong mawala ka sakin, sa amin ng papa mo. Ayoko...ayoko..."
"Shhhh, ma. I will, okay? I promise. I will fight. Don't cry, don't cry." niyakap ko sya ng mahigpit.
Me too, Ma. Ayoko pang mawala.
Bumalik na kami sa kwarto para makapagpahinga na rin.
It's 11:00 p.m. at bigla akong nagising all of a sudden, only to find out na wala si mama sa kwarto. Tanging si Manang Hilda lamang ang nasa loob at mahimbing na natutulog. I can in their faces na sobra silang nahihirapan sa kalagayan namin dito sa hospital.
Tumawag sakin si papa para sabihing lakasan ko ang loob ko at ang pag-uwi niya para samahan kami ni Mama. Napakaswerte ko talaga sa kanila. Pero sila hindi swerte, kase iisa na nga lang anak nila nagka-cancer pa.
: Stephanie's POV
It's past 11:00 p.m. at nagising ako sa katok ng pintuan galing kay Yaya Sally.
"Mam Steph, may bisita po kayo sa baba."
