PAMIETAJ O SMIERCI | kuroshitsuji

Rozdział 5 „Te wróżki"

Ciel Phantomhive

Wiedziony pięknie brzmiącymi słowami szedłem za nią, patrzyłem na nią...nie myślałem o niczym. Była jak melodia, za którą podążałem niczym marionetka. Rozmawialiśmy. Zaśmiałem się z jakiejś anegnotki, opowiedziałem własną. Jednak o czym mówiliśmy? Co było tak śmieszne? Co jej powiedziałem, jakie tajemnice przed nią odkryłem?

Nie miałem pojęcia. A mimo to ogarniał mnie dziwny spokój, którego dawno nie odczuwałem. Zupełnie jakbym powrócił do czasów, gdy jako dziecko nie musiałem się niczym martwić. Wszystko było tak proste i przyjemne... Może to wszystko było tylko snem? Może nadal mam osiem lat i zaraz wybudzę się z koszmaru. Ale jakie dziecko mogłoby doświadczyć tak brutalnej mary? Czy wtedy mój umysł był tak mroczny i pochmurny aby wyobrazić sobie coś takiego? Aby stracić rodzinę i spotkać... Ah, spotkać demona. Poczuć sympatię do tego demona...

Demona.

Poczułem jak coś mnie przyciągnęło, pewnym i silnym ruchem. Moje ciało niczym lalka opierało się o coś, może o kogoś. Z każdą sekundą zaczynałem odzyskiwać świadomość. Uścisk na moim ramieniu zelżał. Gdzie byłem? Co robiłem? Zadawałem sobie te pytania w kółko. Czułem się przytłumiony, jak w gorączce.

- Akurat zastanawiałem się dlaczego nie mogłem wyczuć jego obecności. - Głos, jakby znany. Jego słowa brzmiały niczym zatrute sztylety, brzmiał jakby był pełen jadu. - Kto by pomyślał, że jesteś do tego zdolna, panno Eve.

Cichy, kobiecy chichot dobiegł do moich uszu. Miałem wrażenie jakbym był po środku sztuki. Aktorzy doskonale wcielali się w ich role. Ich emocje były prawdziwe, choć narzucone skryptem. Ale czy ja aby na pewno nie znałem tych głosów?

- To nie tak, że musisz kontrolować każdy ruch swego panicza, kamerdynerze. To w złym guście.

- Gdybym spuścił go z oka, dałbym Ci okazję. Byłoby to bardzo niefortunne dla mojej osoby. - wysyczał męski głos. - Jeśli raz jeszcze się do niego zbliżysz...

- To co? Co możesz mi zrobić? - przerwała mu. Ciało, o które się opierałem poruszyło się i poczułem jak bierze mnie na ręce. Nie mogłem ruszyć choćby kończyną, a mimo to wszystko czułem.

- Oh. Nie uważasz, że panienka Elizabeth stała się twoją wystatczającą słabością? Dokładnie obserwowałem każdy twój ruch. Jesteś zbyt pewna siebie.

Chciałem otworzyć oczy, pragnąłem krzyknąć. Dlaczego mówili o Lizzy? Co ona ma z tym wspólnego? Nie mogłem myśleć. Zupełnie jakby cos blokowało mój umysł przed wszystkim tym co nie jest z zewnątrz. Moja pamięć, myśli, słowa... Wszystko to...

Cisza, która panowała między tym dwojgiem ludzi była niczym niema burza. Mogłem doskonale wyczuć atmosferę, która można było ciąć nożem.

- Nie zabiłbyś kogoś tak ważnego dla twojego Pana, demonie.

Poczułem ból w klatce piersiowej. Czyżby mówiła o Sebastianie? Czy więc... Nie, to nie możliwe. Przecież Sebastian nigdy nie zrobiłby czegoś takiego. Ale czy nie o tym właśnie ona mówi?! Nie rozumiem... Nie mogę tego wszystkiego poukładać w całość. Co się dzieje?!

- Czyżby?

Eve

To nie tak miało być.
Miałam być szczęśliwa.
Miałam...

Miałam rozszerzone oczy i zwężone źrenice. Czułam jak słone łzy drażnią mi policzki, ale wciąż nie docierało do mnie to co miałam przed sobą. Moje ciało samo reagowało, zanim mój umysł pojął to wszystko.