Rescued

#8

Itinabi ko yung notebook saka ako nagpunas ng luha.

So he endured all those things while they made fun of him.

I looked for my phone. It's already 9:42. I haven't eat yet. Mom and Dad may not be home tonight. I have received 2 messages. One of it is from Joaquin.

"Hey, thanks for everything. And sorry."

Bigla akong nanginig sa nabasa ko. I tried calling him but he's out of reach. Tears slowly run down to my cheek.

I was crying when someone knock at my door.

"Erin, kumain ka na!" si manang. Yung kasama namin sa bahay.

Pinahid ko muna ang luha ko bago sumagot.

"Manang, pakidala na lang dito sa kwarto." sabi ko.

Ilang minuto pa nang ihatid  ni manang yung pagkain ko. Kumain muna ako bago ko ituloy yung pagbabasa. Ngunit patuloy pa rin ang pagbuhos ng luha ko.

*

I grabbed the notebook again. Pagbuklat ko may nahulog na tissue paper.

And there's a stained of blood.

Bakit may dugo?

As I flipped pages, I saw a page that has the same stained. Drops of blood. Nakaramdam ako ng takot.

*

November 5, 2014
Dear Diary,

Why am I still alive this time? I can't think a reason to be alive.

Sanay naman na ako pero, nasasaktan pa rin ako. Dapat hindi na ako apektado pero hindi.

I grabbed the knife I kept for a long time. I asked if there is really God that is caring for us to watch me as I take away my life. Will I be at heaven or hell?

Sinimulan kong sugatin ang braso ko. Masakit pero mas masakit yung pagtakwil nila sa akin. Mas masakit yung ginagawa nila sa akin, yung mga pambubully nila sa akin. Mas masakit ang mga salitang sinabi ng mismong mga magulang ko.

Pumatak ang luha ko kasabay ng pagpatak ng dugo sa pahinang ito. I cried hard. Finally, this will end the pain.

Death.
Death is the most beautiful ending, afterall. It will give me peace and freedom. It will end all my suffering and pain. Because the most beautiful thing can only be exchanged with pain and suffering and death.

If anyone loves me, I'm sorry but I know there's no one.

I was about to make wound on me when someone harshly opened the door. Si Tito Noy. Tinignan niya ako. Sumunod si Tita Aireen na umiiyak.

Bakit? Anong nangyayari?

Galit na hinablot ni Tito ang kutsilyong hawak ko at saka ako mahigpit na niyakap ni tita.

Paulit ulit niyang sinasabi na wag kong gagawin ulit iyon. Dahil ba gagamitin din ninyo ako?

Bakit niyo ako pinigilan? Lalaya na ako. Tatahimik na ako. Magiging masaya na ako. Matatapos na lahat ang paghihirap ko. Bakit pinigilan niyo ako? Dahil ba kailangan pa ninyo ako?

Handa na akong umalis ngunit may pumigil. Wala ulit akong magawa kundi umiyak ng umiyak hanggang makatulog ako.

Nagmukha ulit akong katawatawa. Nagmukha ulit aking loser, isang duwag, isang walang kwenta. Kunsabagay, sanay na ako. Wala ng bago.

Afterall, I am just a tool which they can use until I become useless.

Joaquin

*

No. I care for you, Joaquin.

Hindi ko mapigilang umiyak dahil sa mga nabasa ko. He almost died. I almost lost him.