ΑΙΧΜΑΛΩΤΗ

~1~

~Φεβρουάριος του 1870 Παρισι...

Το τζάκι ήταν ανοιχτο δινοντας μια ζεστασια στον χώρο,σημερα εκανε πάρα πολύ ψύχρα εξω,δεν υπηρχε ψυχη..κανενας ανθρωπος δεν ηταν εκεί να του χαμογελασει σαν ίχνος συμπόνιας ,σε πέντε μηνες θα ξεσπουσε ενας μεγαλος πολεμος οπου καθε γυναίκα και παιδι θα εχαναν την ζωη τους αβοηθητοι,ολοι οι άντρες ειχαν ειδη μπει στο στράτευμα,καθημερινά γινοταν άσκηση πολέμου για να μη τους βρουν απροετοίμαστους ,σε λιγο θα γινόταν ο Γαλλοπρωσικος πόλεμος,ολοκληρο το παρισι θα καταστρεφοταν απο τους γερμανούς και αυτο δεν μπορούσε να το ανεχθει,δεν ηθελε ποτε στην ζωη του να δει τους συμπολιτες του και εκεινον να σκοτώνονται και να υπηρετούν τέτοιους ανθρώπους,ηθελε όλοι τους να είναι ελεύθεροι οπως και εκεινος ,ομως αυτο θα κοστιζε σε ολους ακομα και στο στράτευμα του,καποιοι ηταν παντρεμένοι με μικρά παιδιά που ειχαν αναγκη την Πατρική αγαπη και την προστασία των πατεράδων τους,καποιοι αλλοι αναγκάζονταν να αφήνουν πισω τις ετοιμογεννες γυναίκες τους και να ξεκινήσουν για ενα αβέβαιο μάλλον,με πολλες αιματοχυσιες και βαρβαρα βασανιστήρια ,εβλεπε μπροστα του την καθαρη αληθεια. Ορκιστηκε πως εκεινος δεν θα ερωτευοταν ποτέ στην ζωη του,κατι που εως τωρα δεν ειχε κανει και αυτο σκοπευε να το κρατήσει,στην σκεψη να τον περιμένει η ετοιμογεννη γυναίκα του σπιτι ενας κομπος στον λαιμο του,του εκοβε την καταραμένη αναπνοη και τον έκανε να ξεχναει τον σκοπό του σε αυτό το μερος.Το παριζιανικο έδαφος θα πλημμυριζε απο αιμα και οχι απο βροχη,αυτη την φορα ήταν αδύνατον να τα καταφερει...στα δεκα του χρόνια καταφερε να νικησει στο πόλεμο αν και τοσο μικρος μαζι με τους υπόλοιπους,ομως έχασε κατι πολυ πολύτιμο για εκεινον πριν αρκετα χρόνια που φαίνονταν παρελθόν,τους γονείς του..Απο τοτε δεν ξαναπροσπαθησε να πολεμήσει,τα παρατησε ολα ωσπου...αυτη η είδηση τον ξεσηκωσε για αλλη μια φορα εκεινοι οι Γερμανοί ήταν υπευθυνοι για την τοτε καταστροφή του,έπρεπε να πληρώσουν για τον πονο που του έδωσαν ,τον πονο του να ζει κανείς ορφανός χωρίς γονεις στην μεση του πουθενά,μεσα στο κρυο και μεσα στο χιόνι να αποζηταει λιγο ψωμι και να ψαχνει τα σκουπίδια για το εάν κάποιος ανθρωπος πέταξε τα αποφαγια του η καποιο καμμένο φαγητο για να καταφέρει να βγάλει την ημερα,ηθελε να παραμείνει ζωντανός εως την ημερα που θα έπαιρνε εκδίκηση χτυπώντας τους πισώπλατα οπως εκαναν σε εκείνον

Τωρα ομως μεγαλωσε χτίζοντας μονος του την ζωη του,ηταν εικοσι εξι και η θεση του ως Συνταγματάρχης στο στράτευμα του περιειχε μεγάλη ευθυνη,ποσο ακομα αιμα θα χυνόταν στο έδαφος; ποσα ακομα παιδια θα έμεναν ορφανα και τέλος τι θα μπορούσε να κανει για εκεινα;