ΑΙΧΜΑΛΩΤΗ

~22~

πιανοντας την απο το χερι την οδήγησε σε ενα μερος που δεν ειχε βρεθεί ποτε ξανα ,ήταν ολα τόσο σκοτεινά και βρωμικα ωσπου οδηγήθηκαν σε μια πλουσια πεδιάδα με λουλουδια και δέντρα, αφηνοντας της για λιγο την χερι την παρότρυνε να περπατησει για λιγο μπροστά ωστε να κοιταξει καλύτερα τον χώρο μπροστά της..

<<θελω να το κοιτάξεις ,ολα αυτα ειναι δικα μας>>

κανοντας μερικα βηματα μπροστά της δεν προσεξε πως ο μπραιαν ο οποιος στεκοταν ακριβώς πισω της την κοιτουσε σχεδόν μεθυσμενος,αντιδρουσε σαν ενα χαρούμενο παιδάκι που του ειχες δειξει το νεο του παιχνίδι..

τα χερια της χαιδεψαν ενα μικροσκοπικό ανθος σε μωβ αποχρώσεις,και ύστερα περπατησε λιγο πιο μπροστά μένοντας στάσιμη σε εκεινο το σημειο,πανω σε ενα μικρο βουνό στο οποίο μπορουσες να ανέβεις με τις σκαλιστες σκαλες που καποιος ειχε δημιουργησει με απόλυτη λεπτομέρεια...και εκει ψηλα υπηρχε μια ξύλινη καλύβα,απο εκει σίγουρα μπορούσες να δεις την θαλασσα και ολο τον κεντρικό δρομο της πολης..

<<αυτο το σπιτι;>> την πλησιασε βαζοντας τα χερια του επανω στους λεπτούς της ωμους..

<<αυτη είναι η κρυψώνα μας,ξερεις πολυ καλα οτι δεν μπορούμε να επιστρέψουμε πισω στο κανονικό μας σπιτι γιατι ολοι γνωρίζουν οτι εκει μεσα ειμασταν μαζι >>

γυρίζοντας ξανά το βλέμμα της σε εκεινο το πανέμορφο σπίτι που έμοιαζε με ερημικος πυργος πηγε να τραβηξει το χερι του μαζι της ομως εκεινος αντιστάθηκε κοιτάζοντας την ενοχικά..

<<αν λειψω και εγω θα το καταλάβουν,το υποσχεσαι πως θα προσεχεις μέχρι να γυρισω πισω; μη ξεχνάς πως ο γαλλοπρωσικος πόλεμος αρχιζει συντομα και θα πρέπει να παρευρίσκομαι εκει για τις ασκησεις πολεμου,θα παω εκει να τακτοποιήσω κάποια ζητήματα και αργα το βράδυ θα γυρισω πισω σε εσενα >>

το κορμι της κολλησε στο δικο του, και τα παγωμένα χερια της άγγιξαν στοργικά το στηθος του,φοβοταν γιατι μπορει να ερχοταν η στιγμη που θα τον εχανε και αυτο δεν θα μπορουσε να το αντέξει ..

<<πως θα πας για άσκηση; είσαι ακομα πολυ τραυματισμένος και δεν θα εχεις δυνάμεις,γιατί δεν πηγαίνεις αυριο; μπορω να σε φροντίσω >> τα δάχτυλα της έκλεισαν στην πληγη του και τοτε τα μάτια του έκλεισαν γεματα ανακούφιση, το σκουροχρωμο χερι του έδεσε πανω απ'το δικο της που τον κρατούσε και της χαμογελασε αδύναμα..