Een spiegel vol verdriet

115 1 0
                                    

'Melody, wakker worden!'

Ik opende mijn ogen en schoot meteen weer onder mijn dekens door het felle zonlicht die door het raam mijn kamer binnen kwam. Ik hoorde voetstappen naar boven komen, de deur ging open. 'Het is al 7 uur geweest, kom je nog een keertje je bed uit of hoe zit het ermee? Je komt te laat!' 'Ja, ja, ik kom eraan.' mompelde ik.

Met tegenzin stapte ik uit mijn bed en liep ik naar de badkamer. Ik kleedde me uit om te gaan douchen en ik keek in de spiegel, te dik, veel te dik.. De gedachte die de hele dag door mijn hoofd heen ging. Ik stapte op de weegschaal en wachtte wanhopig tot de cijfertjes verschijnen. 'Damn, hoe kan dit?' Nadat ik gedoucht had besloot mijn moeder weer vol tegen me te zeuren. 'Melody, je komt te laat.' 'Melody, schiet nou eens op.' 'Melody, vergeet je eten niet.' Melody, dit, Melody, dat. Ik pakte mijn tas en deed de deur achter me dicht, ik stapte op mijn fiets en fietste naar school. Het is gewoon nog donker.. om kwart voor 8 's ochtends, stomme winter. Ik word hier spontaan depressief van, denk ik bij mezelf. Tijdens het fietsen luisterde ik muziek, achja, ik kon niet voor altijd chagarijnig blijven dus zat ik helemaal in mijn muziek. Ik lette even niet op en ja hoor, daar ga ik, vol in de modder, daar zat ik echt op te wachten. Mijn kleren helemaal vies, en ik ben al laat.. dit kan er ook nog wel bij. 'Hey Melody, gaat het?' Hoorde ik van achter me komen. De stem klinkt bekend, mannelijk. Ik keek recht in een paar mooie blauwe ogen, het is Aaron. Donderdag ochtend, 8 uur 's ochtends.. onder de modder en ik kom de liefde van mijn leven tegen. Shit, schaamte. 'Oh eh, hoi, ja het gaat.. dankje.' Ik voelde dat ik helemaal rood werd. Hij grinnikte en stak zijn hand uit. Ik pakte zijn hand aan en voelde een fijn gevoel in mijn buik, als hij nou wist dat ik verliefd op hem ben. 'Zullen we het laatste stukje dan samen fietsen naar school? We zijn al laat.' 'Ja, laten we dan maar gaan.' Dit waren de mooiste 10 minuten in mijn leven, ondanks dat er bijna niks werd gezegd.

Op school aangekomen keek iedereen me raar aan, nou vind je het gek als je broek helemaal onder de modder zit. Ik liep naar mijn lokaal en ik zag mijn beste vriendin Sophie. 'MEEEEL' riep ze enthousiast & ze gaf me een knuffel. 'SOOPH' riep ik terug. 'Iewl, wat heb jij nou weer op je broek zitten?' En ze deed een stapje achteruit. 'Modder, en ik kwam Aaron ook nog tegen.. ik A.K.A tomaat.' Sophie lachte hardop 'Wat ben je toch weer een sufferd.'

De uren vlogen voorbij, en in de laatste pauze zat ik naast sophie in de kantine. Ik keek naar Aaron, onze blikken kruisten elkaar en ik keek snel weg. 'Mel, wil je ook een koekje?' 'Nee dankje.' 'Waarom niet? Je eet al zo weinig, kom op, een beetje vet kweken!' Een beetje vet kweken?! Ik heb al genoeg vet en ik hoef er niet nog meer bij, ging door mijn hoofd, maar ik zei het natuurlijk niet hardop. Ik nam het koekje met tegenzin aan. 'Oke, dankje.'

In mijn laatste lesuur ging ik naar de wc, ik voelde het koekje nog steeds, ik voelde me vies. Ik keek in de spiegel, bah. Ik ging een wc hokje binnen en ging op mijn knieen zitten. Ik stak mijn vinger in mijn keel en daar ging het koekje. Yes, eindelijk! Dacht ik. Ik liep weer terug naar mijn lokaal, en botste tegen iemand op. 'Oh, oeps, sorry.' zei ik zachtjes, en pas toen zag ik wie het was. Al-weer Aaron, hoe kan dit? Faal moment nummer 2, bingo! Pff. 'Zo, toevallig hoor. Dit is al de 2e keer hahaha.' Lachte hij zachtjes. 'Ja, ehm... ik ben nogal, ehm suf vandaag.' Zei ik terwijl ik me ALWEER rood voelde worden, Waarom moet ik nou altijd rood worden? Het is echt heel erg genant. 'Ik vind het wel schattig.' En hij gaf me een dikke knipoog erbij. Ik werd nog roder, is.dit.serieus? Aaron Bergen die MIJ, Melody van loter een knipoog gaf? MIJ?

Ik was weer heerlijk thuis, en ik dachtkterug aan die knipoog. De hele tijd dacht ik terug aan die knipoog, de he-le tijd. Ik zag het in slowmotion, hij knipoogt zo sexy, dacht ik. Ik liet me zuchtend op mijn bed vallen. Zou het ooit iets tussen ons kunnen worden? Zou hij me mooi vinden? Niet te dik? Jawel te dik. Ik BEN te dik.

Een spiegel vol verdrietWhere stories live. Discover now