Ik keek op mijn mobiel, 18.45, over een uurtje kwam mijn moeder thuis. Ik pakte een meetlint en deed het om mijn middel heen, veel te breed. Ik voelde een gevoel in mijn buik, honger. Ik had vandaag nog niets gegeten. Ik liep naar beneden en deed de koelkast open. Ik kon de drang niet weerstaan, er lag van alles in. 'Nee Mel, doorgaan, niet opgeven. Denk aan het eindresultaat, prachtige dunne benen. Je zal je botten nog meer kunnen zien.' Zei ik zachtjes tegen mezelf, en ik deed de koelkast dicht. Het hongergevoel kwam terug, en ik besloot om toch wat te eten. Ik pakte een wortel en at het langzaam op, bij elke hap die ik nam voelde ik me vies, heel vies.
Mijn mobiel ging af 'Hallo met Melody.' 'Hey Mel, met Sophie.' Oh, het was Sophie maar. 'Hey Soof.' 'Kan je afspreken?' 'Ja, is oke, over 10 minuten op ons bankje in het park?' 'Oke, zie je zo!' 'Tot zo!' Ik legde mijn mobieltje neer, en ik liep naar boven. Ik keek in de spiegel, Ugh ik zie er niet uit, dacht ik. Ik kam mijn haren en doe ze in een paardenstaart. Zo zie ik er tenminste niet uit als een junk.
Ik wachtte op het bankje in het park, Sophie was te laat. Achja, ze komt wel vaker te laat. Ik keek om me heen en lette op de mensen die voorbij lopen, dunne mensen, dikke mensen. Enkele mensen van school, opeens zag ik zwart en voelde 2 handen op mijn ogen. 'Soof?' De handen worden weggehaald en ik zag Aaron's glimlach en keek weer in 2 mooie blauwe ogen.
YOU ARE READING
Een spiegel vol verdriet
Novela JuvenilJe weet wel, die momenten dat je in de spiegel kijkt en je niet goed genoeg voelt voor de wereld. Hier zit Melody elke dag mee, ze vind zichzelf te dik, veel te dik. In dit boek gaat ze de strijd tegen haar gewicht aan en vind ze een vriendje, Aar...
