Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
14.10.2017
Yabancı çocuğun sol avcumu sıkıca saran eline baktım ve gülümsedim. Bakışlarım çökmüş güzel yüzünde gezinirken ikimizin de suratında bulunan ölümcül gülümseme kalbimi tekledi.
Kurtuluşa eriyorduk.
Ayakkabılarımızın ucu uçurumdan taşarken yağmur ıslatmaya devam ediyordu bedenimizi. Ruhumuzu yıkamaktan vazgeçeli çok uzun zaman olmuştu.
"Bizim için ağlıyor." dedi yabancı. Başımı ona doğru çevirdiğimde bir yandan ağlarken bir yandan da gökyüzüne baktığını gördüm. Gülümsüyordu. "Gök, bizim için ağlıyor."
Gülümsedim. Ve merak ettim.
Uzun zaman sonra ilk kez bir şeye karşı merak duygusunu hissettim, buz tutan dudaklarımı sıcak salyamla ıslattım.
"Adın nedir yabancı?" dedim usulca. Bakışlarını çevirmeden cevap verdi.
"Tae Hyung. Kim Tae Hyung." Benimkini sormadı, sorsa da cevap vermezdim zaten.
Yabancı elini "Hazır mısın?" dercesine sıkınca nihayet bana baktı. Başını olumlu anlamda hafifçe salladığında ikimiz de derin bir nefes verdik. Yağmur ve gök gürültüsü öylesine şiddetliydi ki gök birazdan paramparça olup başımıza düşecek gibiydi.
"Her şey için üzgün, fakat kurtuluş için mutluyum." diye fısıldadım kendi kendime. Yabancı çocuk da bir şeyler söylüyordu fakat ne dediği anlaşılmıyordu, pek de umrumda değildi açıkçası.
Son kez birbirimize döndüğümüzde ikimiz de sanki birazdan, yaşayabileceğimiz en güzel olaya tanık olacakmışız gibi gülümsüyorduk. Bu bir veda gibiydi, fakat aslında değildi.
"Görüşmez üzere."
"Görüşmek üzere, Kim Tae Hyung."
Bedenlerimiz boşluğa doğru atılırken ellerimiz ayrılmak zorunda kalmıştı, ikimizden de ses çıkmıyordu fakat gözlerimiz kenetlenmiş gibiydi. Hissediyordum, kurtuluş çok yakınımızdaydı. Bedenlerimiz saniyeler içinde paramparça olmadan önce son kez birbirimize baktık, dudaklarını "Kurtuluyoruz" diyerek kıpırdatırken yağmur bizim için yeryüzüne inmeye devam ediyordu.
