Panic (Ziam)

V.

"Wat in hemelsnaam dachten jullie te doen? Ik geef jullie opdracht tot minder intiem te zijn en jullie besluiten om voor drie miljoen mensen eens elkaar lekker te gaan aflebberen? Dit is niet een klein foutje wat we zo kunnen uitwissen, het staat al overal op internet, internet explodeert met de hashtag Ziam en er zijn nu al filmpjes van mensen die jullie bruiloft plannen!" schreeuwde Simon. Liam had hem nog nooit zo kwaad gezien. Zayn hield zijn hand vast, maar Simon liep om zijn bureau en trok hun handen uit elkaar.

"Dit wil ik nooit meer zien! Ik kan jullie toekomst zo verkloten, is dat duidelijk? Jullie zijn van mij afhankelijk, jullie kunnen wel denken dat alles goed zal komen, maar zonder mij en Modest! zijn jullie nergens. Nergens, horen jullie mij?!"

Zayn stond op en keek Simon onbevreesd aan. "Luister, Simon. Je kan echte liefde niet tegenhouden, oké?! Sorry dat we het voor jou hebben "verkloot", maar ik ga niet de jongen van wie ik houd negeren of minder intiem behandelen dan dat hij verdiend. Ik zeg toch ook niet tegen jou dat jij je vrouw niet mag zoenen?!" Simon hief in onmacht zijn handen op. Zayn keek hem onbevreesd aan, zonder enig spoor van angst. Liam daarentegen, schoof zijn stoel iets achteruit.

"Zayn, als jij jouw toekomst naar de klote wilt helpen, oké, daar kan ik je prima mee helpen. Maar denk ook eens aan die jongen achter je, zijn toekomst is nu ook onzeker!" Zayns gezicht vertrok van woede.

"Houd je bek over Liam!" gilde hij recht in Simons gezicht. Simons gezicht vertrok ook en opeens hief hij zijn hand op en sloeg Zayn hard in zijn gezicht. Zayn viel stil, Simon keek verrast naar zijn eigen hand en daarna naar zijn handafdruk in Zayn gezicht. Liam sprong nu op, hij kon het niet aanzien hoe Simon zijn soort-van-vriendje pijn deed.

"Simon, nu is het genoeg. Je hebt niet het recht om ons hele leven te bepalen. Laat ons met rust. We hebben alles al te lang geslikt," zei hij, maar zijn stem trilde. Zayn keek om en wilde duidelijk naar Liam gebaren dat hij dit niet moest doen, maar Simon liep al op de jongen af. Hij torende boven Liam uit en keek hem minachtend aan.

"Liam, voor jou had ik respect. Maar nu help je jouw eigen toekomst helemaal naar de klote, hoe kan je dat doen? Had alsjeblieft iets langer nagedacht voordat je zo'n vieze homo werd, of je in elk geval zo ging gedragen!"

(A/N. Wij hebben niets tegen homoseksualiteit, we supporten het juist. Gay is okay! Ik (@Animals178) ben ook niet straight. Love is love)

Liam dook ineen toen Simon op hem neerkeek, alsof hij een insect was, die hij ging vermorzelen onder de hak van zijn nette lakschoenen. Toen Simon ook zijn hand ophief, al wist hij niet of dit bedoeld was om hem net zoals Zayn een klap in zijn gezicht te geven, werd het hem te veel. Hij kon zich niet meer inhouden en rende als een gek de kamer uit. Zijn handen trilden, net zoals zijn benen en elk ander lichaamsdeel.

Hij hyperventileerde, dat wist hij en nu hij een sprint trok kon dat nooit goed gaan, dat wist hij ook wel. Simon kwam achter hem aan, hij hoorde zijn stem en zag dat ook Zayn achter Simon aankwam, die hem tegenhield en hem zelfs tackelde. Ze vielen op de grond en dat was voor Liam een uitweg om snel naar de lift te rennen. Hij drukte op het knopje om de deuren te sluiten en ramde daarna op een random knopje. De lift begon omhoog te bewegen en Liam zakte ineen tegen de wand van de lift, terwijl tranen zijn blik vertroebelden en hij nog steeds veel te snel ademhaalde. Hij probeerde zichzelf langzamer te laten ademhalen, wat hem gelukkig lukte.

Een ping klonk, de liftdeuren gingen open en Liam zag dat hij op een dakterras was. Een reling stond langs de rand. De wind blies door zijn krullen en zijn bruine ogen waren gefocust op de stad die zich onder de wolkenkrabber uitstrekten. Voorzichtig liep hij naar de reling en leunde er iets over, de stad bewonderend in de hoop zo rustig te worden.

Hij ademde de ijle lucht in, toen het besef tot hem doordrong dat hij Zayn in de steek had gelaten. Hij had hem achtergelaten met een furieuze Simon, die hem een halfuur geleden nog vol in zijn gezicht had geslagen. Wat was hij voor slappeling, hoe had hij dat kunnen doen?

De demonen in zijn hoofd kwamen weer op, hij schudde zijn hoofd in de hoop ze weg te krijgen, maar het lukte niet. De woorden laf, flikker en nutteloos gierden door zijn hoofd en werden één brij, die tegen hem schreeuwde en hem vertelde dat hij niets was. De tranen liepen over zijn wangen en hij liet zijn hoofd in zijn handen rusten en klapte dubbel over de reling, in de hoop zo de stemmen buiten te sluiten.

Opeens was hij klaar met het hek, met de reling. Het was net een kooi die om hem heen was gebouwd. Voorzichtig sloeg hij één been over de reling en daarna volgde zijn ander, waarnaar hij op ene klein randje buiten de reling stond. Hij ging op de reling zitten en hield zich goed vast, maar de grip van zijn handen verslapten.

Hij kwam weer iets overeind en wankelde, toen zijn evenwicht werd verstoord, omdat hij duizelig was in zijn hoofd, o-zo licht in zijn hoofd, door het hyperventileren. Zijn handen waren zweterig en gleden van de reling af, hij had geen tijd om te schreeuwen, zijn ogen sperden zich open in doodsangst, die opeens heel snel opkwam. Hij probeerde zich nog terug over de reling te gooien, maar dat lukte niet omdat zijn evenwicht weg was, hij viel er juist nog sneller door naar voren.

De zwaartekracht trok hem naar de grond en hij wist dat zijn gevecht over was.