Panic (Ziam)

VIII.

Om half zeven rinkelde de bel door huize Direction. Zayn kwam slaperig uit bed, nadat opnieuw de bel ging en zijn lief Liam zich een keer had omgedraaid en wat had gemompeld in zijn slaap. Hij gaf Liam een kus op zijn slaap en woelde even door zijn haar.

Daarna liep hij naar beneden, alleen gekleed in een boxer en in een joggingbroek. Zijn rug deed nog pijn, maar hij vond het niet erg, want als hij dacht waardoor hij ze had opgelopen gloeide zijn hele lichaam alsof hij weer op dat moment was en kwam er een grijns op zijn gezicht.

Hij opende de voordeur en zag een wat oudere man in de deuropening staan, Simon. Zijn gezicht stond strak en hij stapte zonder op Zayns toestemming te wachten naar binnen.

"Ik ben hier niet om ruzie te zoeken, Zayn. Ik heb een aanbod voor je, waardoor de hele kwestie met Liam en jou kan worden opgelost. Laat mij eerst uitpraten," zei hij kalmpjes. Zayn knikte en liet hem twijfelend binnen.

Ondertussen werd Liam wakker. Zijn haar zat door de war, zijn lichaam was bezweet doordat hij net een nachtmerrie had gehad. Zayns ogen waren in zijn nachtmerrie zo koud geweest, toen hij hem had verteld dat hij hem niet meer wilde. Toen hij de lege plek naast zich in bed zag, overviel hem het gevoel dat hij de vorige avond alleen maar had gedroomd, maar toen hij opstond, voelde hij meteen dat het geen fantasie was geweest. Hij kreunde terwijl hij opstond en met moeite door de kamer liep. Het was niet zo erg als dat hij had verwacht, maar het was zeker weten niet fijn. De volgende keer mocht Zayn de bottom zijn, nam hij zich voor.

Hij liep omlaag en verstarde toen hij de stem van Simon door de woonkamer heen hoorde galmen. Ze zagen hem niet, ze zaten in de keuken en hij stond in de woonkamer.

"Luister Zayn, je hebt de keuze. Je kan uit de band gaan en met Liam samen zijn, of je kan in de band blijven en nu meteen jullie relatie verbreken. Natuurlijk kan Liam ook uit de band en dan blijven jullie ook samen, jullie kunnen daar even over overleggen," sprak Simon.

"Klootzak," gromde Zayn. "Ik ga niet uit de band en ik ga al helemaal niet mijn relatie opofferen. Jij mag een end opkrassen."

"Zayn, het is het een of het ander." Simons stem klonk onbuigzaam en Liam hoorde een zucht van Zayn en daarna klonk Zayns toestemming. Liam rende omhoog, zijn hart hamerde in zijn keel. Hij kon dit niet laten gebeuren, maar wat kon hij doen? Zayn zou niet toelaten dat hij uit de band ging, maar hij zou ook niet hun relatie laten verbreken. Het besef drong tot hem door. Hij moest weggaan. Zo zou Zayn zijn leven kunnen leiden, ook zonder een jongen die kapot is door faalangst en verdriet.

Hij pakte een stuk papier en een pen en zette de pen op het papier. Trillend schreef hij een brief naar de enige persoon ooit die zijn hart had veroverd en zette zijn naam eronder. Daarna pakte hij wat spullen uit zijn kamer, ruimde alles wat op en gooide toen zijn tas door het raam naar buiten, de straat op. Achter hun huis groeide een eikenboom en Liam sprong zo tussen de takken, waarnaar hij zich omlaag langs de stam liet glijden en ervandoor ging, om zeven uur 's ochtend, terwijl de tranen ongeremd over zijn wangen heen stroomden.

Ondertussen had Zayn zijn beslissing genomen. Hij ging het Liam vertellen en liep omhoog, om het mee te delen dat vanaf nu de band uit vier members zou bestaan. Zijn hart leek een slag over te slaan toen hij de lege plek in het bed ontwaarde. Hij zag ook dat Liams kleding was verdwenen, al zijn spullen en een vloek ontsnapte uit zijn mond. Hij zocht alles door en vond tot slot een stuk papier.

"Voor Zayn," waren de eerste twee woorden, geschreven in Liams handschrift. Zayn besefte dat hij huilde, een traan viel op het papier en de inkt liep iets uit, terwijl hij begon met het lezen van de brief die zijn hart zou breken.