Panic (Ziam)

IX.

"Lieve Zayn,

Wanneer je dit leest ben ik al weggegaan. Maak je geen zorgen, ik red me wel. Ik ben oké, serieus. Nu de reden waarom ik ben vertrokken. Ik hoorde jou en Simon praten. Je moet in de band blijven, Zayn. Jij hebt hier een veel groter talent dan ik en voor jou is zingen meer dan voor mij.

Jij bent hier altijd al mee bezig en bent boven jezelf uitgestegen, terwijl ik nog steeds een jonge Britse jongen ben, onbetekend en nietig.

De afgelopen dagen met jou waren als in een droom, fantastisch, perfect. Maar we moeten door met ons leven, misschien is het beter als we onze wegen apart leiden. Vertel Niall, Louis en Harry dat ze geweldig zijn, net broers, dat ik van ze houd en ze nooit zal vergeten.

En dan hebben we jou nog, Zayn. Ik houd meer van jou dan van wie dan ook, okay my love? Je was de eerste voor wie ik viel en je zal ook de enige zijn. Het lot heeft besloten dat wij niet samen kunnen zijn, maar ik zal je nooit vergeten.

Liefs,
Jouw Liam

Tranen drupten op het papier terwijl Zayn de woorden las. Hij snikte hartverscheurend en rende het huis uit, op zoek naar zijn lief, maar hij vond hem niet. Liam was weg. Hij was echt weg. Zayn zakte neer op straat en begon te huilen, maar zijn tranen konden de pijn in zijn hart niet verlichten.

Op datzelfde moment stroomden ook de tranen over de wangen van Liam. Hij wist dat hij er goed aan had gedaan, tenminste, dat was zijn overtuiging en hij kocht nu een kaartje voor de trein. Wachtend op de trein belde hij iemand die hij al veel te lang niet meer had gebeld.

"Mam, ik kom naar huis," zei hij zacht, waarnaar hij ophing. Hij kon het niet verdragen om haar stem te horen. Hij ging naar huis, maar op een of andere manier voelde het niet thuis. De laatste tijd was hij zich meer thuis gaan voelen in Zayns armen of in zijn bed, knuffelend met de jongen, dan echt zijn huis, maar ergens had hij ook zin om zijn zussen weer te zien of zijn moeder weer in zijn armen te kunnen sluiten.

De reis in de trein verliep voorspoedig, maar alsnog was hij niet gelukkig. Hij liet zijn tranen stromen, zijn wang leunend tegen de koude glazen ruit, verlangend naar Zayns armen om hem heen, maar hij weigerde terug te gaan. Hij snoof aan de trui die hij aanhad en hij rook Zayns parfum. Hij wist dat deze hoodie oorspronkelijk van Zayn was, maar hij hield er zoveel van en het was nu het enige wat hem nog herinnerde aan zijn zwartharige vriendje.

Over vriendje gesproken, dat ging nu ook niet meer. Niet nu hij weg was, niet nu hij zonder hem was. Hij moest er mee stoppen, wel nu meteen.

8.09
U: Ik maak het uit

8.10
MyBoy: Nee, Li, het is nog niet over

U hebt MyBoy geblokkeerd

Zayn vloekte terwijl hij naar zijn telefoon keek.

8.10
U: Waag het niet Li

Bericht versturen mislukt

8.10
U: Fuck

Bericht versturen mislukt

U hebt Love geblokkeerd

Zayn keek kwaad naar zijn telefoon. Hij wist dat het geen zin had, ook het blokken was slechts een poging om Liam zich zo schuldig te laten voelen dat hij terug kwam, maar hij kwam niet terug. Met een kreet van woede en verdriet wierp hij zijn telefoon van zich af, net zoals hij met het glas had gedaan, enkele dagen geleden. Was het nog maar zo kort geleden?

Zijn telefoon sloeg tegen de muur aan, het regende glasscherven omlaag en Zayn snikte zacht. Niall, Louis en Harry renden zijn kamer binnen en keken verward naar de ravage die hij had aangericht. Niall was de eerste die het woord nam.

"Zayn, waar is Liam?" vroeg hij, kalm maar bezorgd.

"Liam is weg." Toen hield Zayn het niet meer, de tranen stroomden over zijn gezicht en hij huilde non stop. Al snel omsloten drie paar armen hem, maar dat ene paar, zijn favoriete paar, ontbrak. Zayn zakte ineen op de grond, terwijl de drie anderen hem probeerden te troosten, maar het zal ze niet lukken, want zijn hart was verscheurd door een jongen met bruine ogen en bruine krullen, die het beste met hem voorhad, maar hun zo alle twee ten gronde richtte.

Liam was bijna thuis, maar zijn voetstappen haperden. Hij wilde nog niet naar zijn moeder gaan, nog niet. Hij kon hun niet onder ogen komen en uitleggen waarom hij hier was, hij kon hun niet vertellen dat hij gay was, dat hij op jongens viel, met een jongen had gezoend en het bed had gedeeld, van een jongen hield, dat hij een romantische nacht op een dakterras had gehad, dat hij zo enorm onzeker was en dat hij nu niet meer was dan een gevlucht bandlid, zonder liefde of beroemdheid meer.

Hij was niemand meer, niemand meer dan de jongen die had geprobeerd goed genoeg te zijn om door te mogen in X-Factor, maar was teruggestuurd door Simon, omdat hij te jong was. Hij was niemand meer en dat was het moment dat Liam heel langzaam zichzelf verloor.