Benden nefret ediyordu.
Ailesinden, arkadaşları denen uğramazlardan ve en çok da kendinden.
Ona karşı ne olduğumu bilmiyordum, çok saftı.En baştan beri onunlaydım, arada gelen sinir krizleri, hep asabi oluşu ve hiç bir şeyi sevmemesini seviyordum.
Ama o sevmiyordu.
Onunla baş edemiyordum.Hiçbirşeyi belli değildi, belki bu nefreti kendini eksik düşünmesindendi.
O eksik değildi, kokusunu burnumla alabiliyordum, o çok sevdiğim saçlarına ellerimle dokunabiliyordum, pürüzsüz sesini kulaklarımla duyabiliyordum.Anlattıklarına göre gözleri okyanus mavisiymiş eskiden, onu hissedebiliyordum.Ama sorun onun kendini eksik hissetmesiydi.Beni hiç sevmiyordu ama ne kadar canım yanacaksa yansın onun birini sevmesini diledim.
Belki eksik olmadığını hatırlardı.
Hep yalnız hissediyordu ya, belki yanlız olmadığını hatırlardı.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Parça
Teen Fiction"İyi parçasın" dedi. Güldüm. Arkamı dönerek "Ah, Tanrım! Sen göremiyorsun bile!" "Görmemem sana yapabileceklerimi değiştirmiyor."
