pov ashton
Ik zit met Michael aan een tafel terwijl ik een steek in mijn hart krijg-Nouja in mijn hart? Een hart, dat heb ik al jaren niet meer. Op de plek waar mijn hart hoort te zitten-En door die steek weet ik dat het zover is. het 13e meisje is gekomen, het laatste meisje.
'Michael, het is zover. Het laatste meisje is er. Eindelijk' Eerst kijkt Michael me raar aan, maar dan begrijpt hij het. Een grijns komt op zijn gezicht te gaan en tegelijkertijd wenst hij me succes.
Het voelt nog steeds raar, elke keer iemand vermoorden. Ja vermoorden, je hoort het goed. Een paar jaar geleden heb ik iemand voor het eerst vermoord. Het was vreselijk haar daar zo te zien liggen. Zo levenloos omringt door mensen en bloed. Mijn wereld stortte in op dat moment. Ik kon niet zonder haar, ik wilde niet zonder haar. De enige uitweg die ik zag was ook mezelf van dat balkon gooien. Zo zou de pijn stoppen, zou ik met haar kunnen zijn en kreeg ik wat ik verdiende, de dood. Maar nu had ik gewenst dat niet te doen. Want nog steeds ben ik niet bij Denise. Nee, ik dwaal rond in de hel. Nee nog erger zelfs, in een vloek. Voordat mijn leven weer rustig is, moet ik 13 meisjes vermoorden, om mijn hart compleet te maken. De eerste keer was raar, de angst op haar gezicht was nieuw, en ik pakte het ook niet bepaald slim aan. Maar ergens in me was een gevoel, een onbeschrijflijk gevoel. Het gevoel naar meer. Eerst heb ik me ertegen verzet. Tot ik weer die angst op het gezicht zag. Het leit me grijnzen, het deed me een plezier iemand zo te zien lijden. Daarna is dat gevoel naar meer vergroot en heb ik meer handigheid. Bange mensen zijn het best, en die bange mensen krijg je door te laten weten dat jij er bent en ze dus niet meer veilig zijn. Maar je laten zien mag niet, nee je moet ze langzaam kwellen uit angst. Je moet ze langzaam kennis met je laten maken, en wanneer ze kennis met je hebben gemaakt en weten wie je bent, is het zover. Dan sla je toe, wanneer hun hart het zwakst is en hun angst het grootst.
-----
Verassend loop richting haar appartement. Niks is veranderd sinds de laatste keer dat ik hier was. Alleen wonen er andere mensen, maar voor de rest is alles hetzelfde. De kleuren, bloemen en sfeer. Die vreemde sfeer. Die sfeer waar iedereen bij weet dat er iets fouts is, maar niemand weet wat. Die sfeer waar ik het meest van houd.
Aangekomen bij haar appartement sta ik stil. Kloppen of niet? Voor normale mensen zou dit een makkelijke keus zijn. Kloppen natuurlijk, je stapt niet zomaar iets binenn. Maar ik ben niet normaal, en voor mij is dit een hele andere keus. Het is de keuze tussen al beginnen en wachten, tussen laten weten dat je er bent en wachten. Uiteindelijk besluit ik toch te kloppen, ik ben en blijf een heer. Niet dat het veel uitmaakt, ik kan gewoon door de deur heen. Ik klop en vanaf dat moment weet ik het; ik ben begonnen.
Zonder ook maar een paar seconden te wachten stap ik door de deur heen en laat mijn ogen wennen aan het licht. Het huis is eigenlijk vrij donker dus ik neem aan dat ze slaapt, maar geesten zoals ik, de vervloekte, kunnen niet erg goed tegen een verandering van licht. De kleinste hoeveelheid van het verkeerde licht is al verkeerd, want ons hart is duisternis.
Ook dit ik niks veranderd, alles ziet er nog steeds even grijs en saai uit, niet dat ik wat anders had verwacht, maar toch.
Langzaam om me heen kijkend loop ik naar de slaapkamer, waar ze dan zou moeten liggen. het laatste meisje. krakend doe ik de eur open en zie haar liggen. Haar ademhaling en de auto's buiten is het enige wat je hoort en de maan schijnt licht in haar kamer. Het juiste licht en de juiste hoeveelheid, gelukkig voor mij.
Ik zoek door haar kamer en zucht wanneer ik zie dat er alleen nog maar dozen staan, dat wordt zoeken tussen de dozen dan maar. Langzaam open ik de eerste doos en til wat bovenop licht op. Het enige wat ik kan zie zijn kleren. Zo ga ik elke doos langs totdat ik elke doos heb gehad, maar nergens ik dat ene ding naar waar ik opzoek ben. Ik dacht dat alle meisjes dat wel zouden hebben? Bedenkelijk kijk ik om me heen totdat er me wat te binnen schiet. De badkamer. Elk meisje bewaart haar make-up in een badkamer. Na een tijdje heb ik eindelijk wat ik zocht, de rode lippenstift.
Grijnzend met de lippenstift in mijn handen loop ik naar haar muur en haal de dop van het ding af. ik draai aan het onderste gedeelte, en de rode staaf komt naar boven. met grote leesbare rode letters begin ik te schrijven.
ik kijk nog even tevreden naar het reslutaat voordat ik naar de woonkamer loop. OOk daar ga ik weer te werk. Ook op de bankleuning komt iets te staan en het getal 13 op het boek op de tafel. Als ze nou nog niet doorheeft dat er iets anders is, weet ik het ook niet meer.Ik draai de lippenstift naar beneden, doe de dop erop en leg hem terug op zijn plaats voordat ik terug ga naar haar.
Voorzichtig blaas ik in haar gezicht om haar wakker te maken en ga weg. Ik doe dit al zolang, ik kan aanvoelen wat er gaat gebeuren.
pov naomi
ik wordt wakker van....ja wat? Ik draai me om, om weer te gaan slapen als mijn oog op de muur valt. mijn ogen worden groter. Op de muur staat groot een naam geschreven met rode lippenstift: ashton
ik stap uit bed en loop naar de keuken om een doekje te pakken, maar ook daar staan weer allemaal dingen met lippenstift geschreven. Op de bank staat Ashton en op mijn boek staat 13. Terwijl ik alles schoonmaak denk ik na. Wie is Ashton? rn wat betekent dit?
hoofdstuk voor @idcfaults want zij is zoo lief en leuk en ik houd van haar <3
lees haar boek (binnenkort boeken) vote, comment en volg :)
