Since my teacher made ​​me pregnant

Hoofdstuk 2

Wanneer ik de oprit van mijn huis kom op fietsen, staat Sebastiaan te wachten voor de deur. Hij heeft een grote bos bloemen bij zich en lacht vrolijk. 'Hallo prinses, fijne dag gehad?' Hij drukt de bos bloemen in mijn handen en geeft me een knuffel. 'Wat lief!' Ik bewonder de bloemen en geef hem een kus. 'Ik ben toch niet onze trouwdag vergeten?' Lachend ruik ik aan de bloemen en lees ik het liefdevolle kaartje dat er bij is gestopt. 'Nee alleen ik dacht mijn meisje verdient wel een mooie bos bloemen.' Ik doe de deur open en gooi mijn schooltas in een hoek van de kamer. Ik haal een vaas en giet er wat water in, ook de bloemen stop ik er in en ik kies een mooie plek uit. 'Wil je wat drinken?' Ik loop richting de keuken en haal 2 glazen te voorschijn. 'Een cola graag.' Een minuut later kom ik aangelopen met een dienblad met 2 glazen cola en een zak chips. Met een onhandige beweging probeer ik duidelijk te maken dat ik naar boven wil. Sebastiaan neemt het dienblad van mij over en loopt de trap op. Ik volg hem en doe mijn kamer deur open, zodat hij gemakkelijke de spullen neer kan zetten. Ik plof op mijn bed en staar naar Sebastiaan die een slok van zijn cola neemt. 'Dus, ga je nog wat doen dit weekend?' Sebastiaan kom naast me liggen en haalt het bruine plukje haar uit mijn gezicht. 'Nope, jij?' Ik pak zijn hand en geef er een kusje op. 'Misschien kunnen we dan een filmpje pakken?' Ik knik tevreden en sta op 'vind je ook niet dat ik dikker ben geworden?' Ik ga voor de spiegel staan en trek mijn trui naar boven en mijn blote buik is zichtbaar. Sebastiaan gaat achter me staan en slaat zijn armen om mijn buik. 'Beetje maar, misschien krijgen we wel een kind!' Hij lacht en geeft kleine kusjes in mijn nek. 'Jaja, junior-Sebastiaan zeker. Vind je echt dag ik zwanger lijk? Of was het maar sarcasme?' Ik probeer te lachen maar eigenlijk ben ik hartstikke serieus. 'Nee, alleen dat strakke buikje van jou is wel verdwenen.' Hij wrijft over mijn buik en komt tegenover mij staan. 'Ik voel voetjes stampen, junior-Sebastiaan maak je niet druk! Weet je al wanneer je er uit komt glijden?' Hij begint te lachen en zet zijn oor op mijn buik. 'Hij zegt net tegen mij dat het nog 2 maanden duurt. En hij zij ook dat hij graag een blauwe baby kamer wilt.' Hij lacht en ploft weer op het bed. 'Doe niet zo flauw.' Ik begin ook te lachen en geniet maar even van het moment. Het voelde net of ik echt zwanger was en dat Sebastiaan echt de voetjes voelde, even voelde ik me hartstikke trots. Opeens schrik ik van die gedachte, stel je voor dat ik nou echt zwanger ben. Alleen niet van Sebastiaan, maar van Michel. Het zou best kunnen, ik herinner me vaag nog dat hij me van het strand in Spanje plukte en me mee nam naar een grot. Het was een grote grot en hij had er paar kaarsen aangestoken, wat kussens neer gelegd en een romantisch muziekje opgezet. Toen werd ik verliefd op hem, hij vertelde dat hij nog nooit zo'n mooie meisje had gezien. We wisten allebei dat dit niet kon, niet mocht en onredelijk was naar zijn verloofde en naar Sebastiaan, maar toch konden we niet van elkaar afblijven. Ik weet niet meer wat we precies die middag in de grot hebben gedaan, het enige wat ik me nog heb onthouden dat er een wandelaar in de grot stapte om de grot te bezoeken. Ik lag op dat moment, met zonder kleding aan op Michel. Het was een hilarisch moment, maar ook gevaarlijk voor het zelfde geld was het mijn vader kunnen zijn. We hebben toen gezworen om dit magische moment te vergeten en aan niemand te vertellen. Ik druk mijn handen nogmaals op mijn buik, nee ik moest dit vergeten want dat zou een ramp zijn. 'Liefje maak je nou geen druk om je lichaam, je bent beeldschoon.' Sebastiaan probeert me op bed te trekken en slaat zijn armen om mij heen. 'Je bent zo mooi, ik laat je nooit meer gaan. Niks of niemand zal ons scheiden en wie dat wel doet heeft een groot probleem.' Die woorden ga mij een veilig gevoel, ik druk hem nog dichter tegen mij aan en probeer alle nare gedachtes te vergeten.

Ik kijk in mijn agenda, er staat zo goed als geen huiswerk opgeschreven. Tevreden sla ik hem dicht en haal mijn iPad te voorschijn uit de kast. Ik druk op de app 'face time' en ik bekijk wat namen, als de naam Carolien in beeld komt druk ik snel op 'begin'. Wat rare geluidjes komen uit het apparaat en daarna een luide piep. Met grote letters staat er op het beeldscherm dat Carolien niet beschikbaar is, en dat je het op een ander moment moet proberen. Met een zucht leg ik de iPad weer terug in de kast, en kijk op mijn horloge, half 10. Elke donderdag avond ben ik alleen thuis en is er niks te doen. Ik bedenk dat het misschien nog wel lekker is om voor het slapen nog even te gaan hardlopen. Dat buikje moet er toch vanaf, en sporten is altijd goed. Ik loop de trap op naar boven om mijn sport kleding te pakken, mijn haar stop ik onhandig in een staart en ik haal mijn mp3. Even later sta ik buiten en ren ik door het park, het liedje 'clocks' van Coldplay staat aan en ik probeer op het ritme te lopen. In de verte zie ik een groepje jongens staan, elke meter dat ik dichterbij kom zie ik scherper het hoofd van Thomas. Hun luiden stemmen zijn vanaf een paar meter al goed verstaanbaar. Ik doe mijn muziek-oortjes uit en probeer op te vangen wat ze zeggen. 'Julia is leuk hoor, maar ze durft niet veel begrijp je. Als ik wat wil meer en haar t-shirt wil uitrekken wordt ze rood en loopt ze vaak zonder wat te zeggen de deur uit.' Dit is duidelijk de stem van Thomas, ik schrik van de woorden die hij uitspreekt. Is hij aan het liegen tegen zijn eigen vrienden? 'Lachen jongen, als ik jou was zou ik gewoon met Carolien gaan, die is veel knapper.' 'Of Sterre, die is echt een waaghals.' 'Oh en Olivia die Spanjaard? Of hou je niet van buitenlanders?' Ik herken de laatste stemmen haast niet. Ik trek er me maar niks van aan, maar ik neem me wel voor om het tegen Julia te zeggen. Ik draai me om en loop in een snel tempo weer naar huis voordat iemand mij ziet.