Since my teacher made ​​me pregnant

Hoofdstuk 4

'Je voelt je schuldig he? Tegenover Julia en Thomas. Jij denkt dat het komt dat het door jou uit is, maar dat is helemaal niet zo Liv.' Carolien geeft me een glas water en komt naast me zitten. Het is zaterdagmiddag en het regent al heel de dag, en ook de temperatuur is erg laag. 'Ja onder andere, kan ik je een geheim vertellen?' Ik kijk Carolien serieus aan en ik probeer mijn tranen tegen te houden. 'Tuurlijk kan dat, elk geheim is bij mij veilig.' Ze slaat een arm om me heen en aait me door mijn haar. 'Afgelopen zomer had ik een relatie met een jongen uit Spanje, ik ben dus vreemd gegaan. Maar ik ben ook met hem naar bed geweest, en ik ben volgens mij van hem zwanger. Het is nu 2 maanden geleden, en mijn buik begint een beetje dikker te worden. Heb jij misschien een zwangerschaps test voor mij?' Ik zie dat Carolien is geschrokken, maar ze reageert kalm terug. 'Meisje toch, ik zal even voor je kijken.' Ze staat op en verdwijnt een kamer in. 5 minuten later komt ze terug met een doos in haar hand. 'Deze is van mijn zus, maar ik koop wel een nieuwe voor haar.' Ik bekijk het doosje en ik maak een gebaar van dankjewel, ergens durf ik het niet, maar het toch handig voor de zekerheid. 'Mag ik gebruik maken van het toilet?' Vraag ik vriendelijk en een beetje bibberig. 'Natuurlijk ga je gang, succes!' ik ga op de wc-bril zitten en lees het doosje goed door. Eerst moet ik dus een beetje urine in een bekertje doen en daarna met dit apparaatje meten of ik zwanger ben. Ik haal het nog 5x door en plas dan in een bekertje, persoonlijk vind ik dit heel goor, maar ik heb geen beter idee. Met de meter bekijk ik de urine, er komt een kleur zichtbaar, ik schrik. Er komen tranen in mijn ogen, het lukt me niet om ze tegen te houden. 'Lukt het?' Ik hoor de stem van Carolien vanachter de deur. Ik ruim de spulletjes op en gooi het materiaal weg. Zachtjes doe ik de deur open en Carolien vangt me op in haar armen. Ik kan niet meer stoppen met huilen. 'Ik ben blij voor je, je krijgt een baby!' Carolien probeert me op te vrolijken. Maar het helpt niet echt, heel mijn leven zal veranderen, het zal nooit meer het zelfde zijn als eerst. 'Wat moet ik tegen Sebastiaan zeggen?' Huil ik. 'Zeg dat het kind van hem is, dat merkt hij vast niet.' 'Dat kan niet, ik heb het nog nooit met hem gedaan. En wat moeten mijn ouders wel niet denken?' 'We komen er samen uit, ik ga je helpen. Ik sta voor je klaar.' De lieve woorden van Carolien nemen al een hoop zorgen weg, maar ik weet zelf ook wel dat dit niet goed gaat aflopen. Ik wou dat ik haar kon vertellen dat het kind ook van meneer van het Hart is, maar dat zijn te veel risico's. 'Moet ik tegen mijn ouders vertellen?' Snik ik. 'Het is wel verstandig, je kan het niet voor eeuwig verbergen.' Carolien houd met mijn hand vast. 'Oke, ik ga meteen. Dankjewel voor je hulp. Kan je het alsjeblieft tegen niemand zeggen?' Carolien knikt en laat mij naar buiten. 'Je belt me hoe het is gegaan he?' Carolien zwaait me uit en stuurt me een lucht kus.

'Mam? Kan ik je spreken?' Ik kom de huiskamer binnen strompelen. 'Nee jongedame, geef maar eerst een verklaring over je slechte rapporten en dat je spijbelt?' Ze kijkt met een streng gezicht mijn kant op. 'Mam, even niet. Ik heb een veel groter probleem!' Huilend probeer ik in de armen van mijn moeder te komen. Met een harde slag duwt ze me weg. 'Nee, als je nu ook nog eens gaat janken kan je vertrekken. Ik heb je altijd geholpen zonder hulp van je vader en want krijg ik! Dank voor stank.' 'Mam luister eens, ik ben zwanger!' 'Wat?! Mijn huis uit! Nu meteen!' Ik kijk mijn moeder even aan, dan ren ik weg. Ik pak mijn jas en sla de deur met een klap achter me dicht.