Marionette

000| Alleen

[vrijdag 1 januari 2016]

Het is alsof de wereld in brand staat. Ze ademt de rook in, haar longen staan in brand, haar lichaam schreeuwt om frisse lucht, maar ze kan geen kant op. Ze is ingesloten. Ze heeft gefaald. Hij heeft haar in zijn macht.

"Ben je daarbinnen?" hoort ze een zware mannenstem schreeuwen. De vraag wordt gevolgd door een rochelende hoestbui. Ook zij hadden last van de rook. "Bij drie breken we de kamer in," kondigt dezelfde stem aan.

Luelle reageert niet. Ze laat zich zakken op haar knieën en staart nietsziend voor zich uit terwijl de tranen over haar wangen lopen. "Een."

Ze had gefaald. Haar zusje was hopeloos verloren, ten dode opgeschreven. "Twee."

Hij had haar hierheen gestuurd. Hij had haar alles afgenomen. Haar vader, haar zusje, haar moeder. Ze had gezworen wraak te nemen, maar het was haar niet gelukt. "Drie." Ze had geen reden om terug te vechten.

Een luid gekraak kondigt aan dat ze de kamer zijn binnengekomen. De rook zorgt ervoor dat Luelle wazig begint te zien. Ze kan niet meer ademen. De druk wordt te groot. Langzaam zakt ze in elkaar. "We hebben d'r. Ze is hier."

Het wordt zwart voor haar ogen. Ze zakt weg. Haar longen branden, haar ogen branden, haar lichaam schreeuwt om zuurstof. Het is voorbij. Ze verdient het niet om door te leven.