Marionette

007| Waanidee of theorie

[Donderdag 3 december 2015]

De vingers van Frederique van der Berg tikken onafgebroken op het toetsenbord van de Apple laptop. Tegenover haar zit Sem der Heijden met een koptelefoon op, geconcentreerd staart hij naar de videobeelden, om de paar seconden noteert hij iets op het notitieblok voor zich. 

Al drie uur lang bladert Frederique door de verslagen over de vorige inbraken, maar ze is nog geen opmerkelijke zaken tegengekomen. Alle tien de inbraken zijn gepland, bij alle tien de inbraken zijn weinig sporen gevonden - alleen de vingerafdruk is al vier keer eerder gevonden. Al met al is Frederique nog niet op nieuwe informatie gekomen en aan het geïrriteerde gezucht van Sem te horen, heeft ook hij nog geen succes geboekt. 

Als Sem ziet dat Frederique naar hem kijkt, doet hij zijn koptelefoon af. 'Heb je al iets?' Hij klinkt geïrriteerd, zoals gewoonlijk. 

'Nee,' antwoordt zij, ze zucht en pakt de dampende beker koffie met beide handen vast. 'Jij?'

'Ook niet,' hij staart gefrustreerd naar zijn scherm. 'Ik zie een auto langsrijden om half drie, het lijkt me waarschijnlijk dat die auto is gestopt bij het huis van de Van Vonderlaen's en dus de auto van de inbrekers is. Maar dat kan ik natuurlijk niet zien en dus niet met zekerheid zeggen. Het valt net buiten het beeld van de camera, maar ik ga nu kijken of er dichterbij het huis nog een camera hangt.'

'Wat voor auto is het?'

'Een zwarte. Een Audi A6, als ik het goed heb,' hij wrijft met beide handen over zijn gezicht. 'Geen nummerbord, natuurlijk. Ik kan de gezichten ook niet zien.'

Frederique wil net haar mond open doen als de deur open wordt gegooid. Abby Schuyler staat in de deuropening en kijkt haar twee collega's met grote ogen aan. 

'We moeten onmiddellijk naar Dennis komen,' kondigt ze aan. Het is duidelijk dat Abby niet weet wat Dennis van der Kamp de drie wil vertellen, maar dat hij haar op het hart heeft gedrukt dat het heel belangrijk is. De afspraak voor de vergadering was immers om zes uur 's avonds gepland en het is nu twee uur 's middags. Wat Dennis te vertellen had, moest urgent zijn. 

Frederique en Sem staan op en lopen verbaasd richting Abby. Sem heeft het notitieblok onder zijn arm geklemd en zijn mond is een strakke streep. Frederique kijkt gespannen voor zich uit terwijl ze door de gang lopen, richting het kantoor van Dennis op de benedenverdieping. Het pand waarin het speciale team van Dennis zich bevindt, ligt naast het hoofdgebouw van de politie, op de Ferdinand Bolstraat. Het pand is redelijk groot, vier verdiepingen, en elke verdieping wordt voor iets anders gebruikt. Het kantoor van Frederique en Sem bevindt zich op de derde verdieping en dus lopen ze de trap af, tot ze voor de deur van het kantoor staan. Abby duwt de deur open en ze stappen naar binnen. 

Dennis zit op zijn stoel, met een telefoon in zijn hand, hij heeft blijkbaar net opgehangen. 'Dat was Van Rensselaer,' zegt hij, met zijn blik op zijn collega's gericht. Hij gebaart dat ze moeten gaan zitten. 

'Wat zei hij?' vraagt Sem terwijl hij, Abby en Frederique plaats nemen op de stoelen tegenover Dennis. 

'Hij heeft me op de hoogte gebracht van de elfde inbraak,' wanneer hij de woorden uitspreekt verschijnen er op de gezichten van Abby, Frederique en Sem teleurgestelde fronsen. 'En dit keer lijkt het erop dat er geen waardevolle spullen zijn gestolen.'

'Wat bedoel je?' Sem kijkt hem vragend aan. Geïrriteerd. Fronsend. 

'Er is een lijk aangetroffen in het huis van een student. In het huis is ingebroken en wat betreft de uitvoering is het vergelijkbaar met de vorige inbraken. Er is echter niks meegenomen, voor zover ze konden beoordelen. En er is een brute moord gepleegd.' Hij zwijgt even, net als de rest. Ze zijn allemaal in gedachten verzonken.