Marionette

003| Een verrassende opdracht

[Dinsdag 1 december 2015]

Waneer Luelle Fernandez om half zeven weer door de Jan Luijkenstraat loopt, schijnt de zon allang niet meer. Ze loopt vlug richting haar huis en neemt daar plaats in de woonkamer - de tassen met daarin haar nieuwe aanwinsten liggen naast de bank. Haar huis is de plaats waar ze zich echt zichzelf voelt. De banken zijn grof, simpel, maar ontzettend comfortabel. De enorme muziekinstallatie geeft geweldig geluid en de schilderijen die in het huis hangen geven de sfeer die ze graag wilde creëren. Haar huis is haar thuis. Haar huis is de plek waar ze zich veilig voelt. Ze geniet nog even in haar eentje van de stilte en de rust in haar huis, maar dan gaat de bel. 

Onmiddellijk springt Luelle op en loopt met vastbesloten tred naar de gang om Samuel binnen te laten. Het was precies zeven uur, Samuel was, net als altijd, stipt op tijd. 

'Hoi,' mompelt ze, niet erg enthousiast, als begroeting wanneer hij haar huis binnenstapt. Hij heeft zijn spijkerbroek en zwarte trui omgeruild voor een chique pak. Luelle fronst. Zelfs zijn haar is korter. Het ietwat lange, stoere haar is omgetoverd in een frisse nieuwe coupe.

Hij ziet haar kijken en een grijns verschijnt op zijn gezicht. 'Wat is er?'

'Wat.. chique. Ik wist niet dat we een dresscode hadden voor vanavond?' Ze trekt haar wenkbrauwen op. 

'Hebben we ook niet,' antwoordt hij. 'Ik dacht dat we onszelf een keertje konden laten verwennen. Wat zeg je van een diner om onze twee weken vol successen te vieren?' Hij kijkt haar aan met een verwachtingsvolle grijns rond zijn lippen. 

Frederique fronst. Ze is deze Samuel niet gewend. De Samuel die zij een groot deel van de tijd te zien kreeg, was gefocust, gestructureerd, precies, niet in staat om enige genegenheid te tonen, altijd gericht op het behalen van succes. Ze heeft Samuel nog nooit zoveel zien lachen. Dié Samuel zou nooit voorstellen om buiten huis te eten. Zou het daadwerkelijk gaan om het vieren van hun succes, of zat er iets achter? 'Oké,' antwoordt ze uiteindelijk. Ze haalt haar schouders op. 

'Op dat antwoord had ik gerekend! Jij kent het hier beter dan ik, neem ik aan. Weet jij een restaurant?'  vraagt hij haar, zij knikt. 

'Sama Sebo,' reageert ze. Dan wijst ze naar boven. 'Ik kleed me dan even om. Maak het jezelf gemakkelijk, pak wat drinken, doe wat je wil. Als je de inbreker vanbinnen maar even onderdrukt.' Ze steekt een waarschuwende vinger naar hem op, hij beantwoordt haar woorden met een vrolijke lach. 

'Geen probleem.'

Een halfuur later hangt Luelle een simpel silveren kettinkje om haar nek en spuit ze haar lievelingsparfum, Chanel Allure, op voor ze richting de woonkamer loopt. Hoewel ze de situatie enigszins vreemd vond, was ze ook benieuwd naar het verloop van de avond. Ze had zich ingesteld op een, voor hun, zakelijke ontmoeting. Hij had een huis uitgekozen voor de volgende inbraak, had hij gezegd, het doel van vanavond was om een "plan van aanpak" te bedenken. Luelle vroeg zich af of ze daar nu wel aan toe zouden komen. Ze was ook benieuwd of Samuel van plan was om bij Sama Sebo over de inbraak te praten.  

Als ze de deur van de woonkamer openduwt, zit Samuel schuin naar haar toe op de zwart leren bank tegenover de brandende openhaard. Hij bladert in een tijdschrift, maar lijkt de plaatjes en teksten niet echt te zien. De grijns die hij een halfuur daarvoor op zijn gezicht had gehad, is zo goed als verdwenen. Hij kijkt bezorgd, fronsend, alsof hij niet weet of wat hij aan het doen is wel het juiste is. Hij kijkt verloren. Luelle kucht zachtjes om zijn aandacht te trekken en hij kijkt onmiddellijk op. De grijns verschijnt weer op zijn gezicht. 

'Dat heb je snel gedaan,' grapt hij terwijl hij opstaat. 

Ietwat van haar apropos gebracht door zijn snelle stemmingswisseling staat Luelle zwijgend in de deuropening. Als hij haar vragend aankijkt, tovert ook zij een glimlachje op haar gezicht. 'Weet ik,' reageert ze. Ze besluit om niks te zeggen over de zorgelijke uitdrukking op zijn gezicht. Als hij haar wil vertellen waar hij aan denkt, zou hij dat wel doen. De twee haden immers niet zo'n normale relatie met elkaar - dat ze elkaar volledig vertrouwen op crimineel gebied betekent niet dat ze het gevoel hebben dat ze elkaar álles toe kunnen vertrouwen.