Marionette

002| Schuldgevoelens en bescheiden successen

[Dinsdag 1 december 2015]

Het is zeven uur 's ochtends wanneer Luelle Fernandez zich eindelijk op haar eigen bed laat vallen. Ze staart naar het plafond, lusteloos, niet wetende wat ze voelt, niet wetende wat ze zou moeten voelen. Het schilderij zou Samuel en haar veel opleveren. Heel veel. Maar Luelle krijgt een onheilspellend gevoel als ze eraan denkt. Lang geleden, toen ze net op straat leefde, voelde ze zich wel vaker zo als ze haar geld op een onrechtmatige manier had verkregen. Het knaagde aan haar. Één keer gaf ze aan het gevoel toe. Met de gestolen portemonnee in haar handen tikte ze de eigenaar van de portemonnee aan. Ze verontschuldigde zich, overhandigde de portemonnee aan de man.

'Hoe dúrf je?' had hij woedend gevraagd. Daarna had hij zich omgedraaid naar zijn vrouw. 'Ze moeten echt wat doen aan die rotkinderen hier.'

Beledigd en boos was Luelle weggelopen. Sindsdien waren het die woorden die telkens door haar hoofd spookten wanneer ze zich weer schuldig voelde nadat ze geld of waardevolle spullen had gestolen - en het gevoel was na een tijd zo goed als verdwenen. Maar nu voelde ze het weer. Schuldgevoel. Ze voelde zich schuldig tegenover de eigenaren van het Picasso schilderij. Ze voelde zich schuldig tegenover de eigenaar van de BMW X6, de auto - overgespoten en met nieuw kenteken - stond voor háár deur. Ze voelde zich schuldig tegenover alle andere mensen die, door toedoen van Samuel Garciá en haar, hun spullen zijn kwijtgeraakt. Ze wrijft met haar handen over haar gezicht en er komt een vloek over haar lippen.

Ze moet het van zich afzetten, het had immers helemaal geen zin om zo te denken. Het enige dat het op zou leveren waren een heleboel nieuwe problemen. Ze kon de auto niet terugbrengen, het schilderij evenmin. De politie heeft geen boodschap aan de schuldgevoelens die aan haar knagen, ze zouden niet twijfelen en haar onmiddellijk achter slot en grendel zetten. En wat moest ze dan? Een straf van 20 jaar uitzitten? Terwijl ze nu het leven heeft waar ze 10 jaar geleden alleen maar van kon dromen?

De gedachten spoken nog steeds door haar hoofd wanneer haar ogen dichtvallen. 

Het geluid op de Jan Luijkenstraat neemt toe. Wanneer er een auto, rond 10 uur, hard voor haar huis toetert, schrikt Luelle wakker. Moe knijpt ze haar ogen dicht in de hoop dat ze nog even in slaap kan vallen, maar die hoop is tevergeefs. Ze duwt zichzelf overeind, knippert  verwoed tegen het felle licht in haar kamer en staat dan op. Sinds ze een samenwerkingsverband heeft gesloten met Samuel is Luelle gewend geraakt aan weinig slaap. Ze heeft drie uur kunnen slapen, maar kan de verloren slaap ook vanavond niet inhalen. Samuel en zij hadden vanavond afgesproken zodat ze hun elfde inbraak - die voor morgenavond gepland stond - ook tot een succes kunnen maken. Zonder erbij na te denken doet Luelle haar make-up. Een dikke laag concealer om haar wallen te bedekken, bronzer, blush, oogschaduw, eyeliner, mascara. Ze herhaalt hetzelfde riedeltje elke dag, zodat ze er, ook na een nachtelijk uitstapje, weer onberispelijk uitziet. Wanneer haar make-up en haar perfect zit, hijst ze zichzelf in een strakke leren broek, een simpele zwarte trui en een paar hoge hakken. Voor ze de deur van haar luxe herenhuis achter zich dicht trekt, werpt ze nog een korte blik op zichzelf in de spiegel. Perfect. 

'Goedemorgen buurvrouw,' joviaal begroet een man haar, hij steekt zijn hand naar haar op. 

'Goedemorgen Arno,' ze glimlacht lichtjes naar de man en werpt een blik op de schep die hij in zijn hand heeft. Hij ziet haar kijken en grijnst. 

'Ik wil een boom in de tuin zetten,' verklaart hij. Hij maakt een gebaar naar een miniscuul boompje dat in de laadbak van zijn auto staat. 

Luelle lacht, 'daar heb je een goede tijd voor uitgekozen. Het is december. Ze verwachten sneeuw aankomende week.'

'Daar verzin ik wel wat op.'

De twee wisselen nog wat beleefdheden uit, maar wanneer haar buik rammelt, verontschuldigd Luelle zich. 'Ik ga maar eens ontbijten. Tot snel, Arno.'