"Ik ben wel bang van paarden, hé. Heb ik dat nog nooit gezegd?" kondigt Zayn aan.
"Goeie timing, Zayn. Net als we bij de stallen zijn laat je dat even weten," antwoord ik al lachend. Zayn bijt op z'n lip, kijkt naar z'n schoenen en haalt een hand door z'n zwarte haar.
"Dit is geen goed idee," stelt hij vast. Ik schud met m'n hoofd, neem z'n hand vast, trek hem mee naar een zwarte pony en leg Zayns hand op de pony's nek. Zayn trekt zijn hand meteen weg, slaat me lichtjes tegen m'n schouder terwijl de bruine pony ons aanstaart en haalt alweer een hand door zijn haar.
Het verbaast me dat een 18 jaar oude jongen nog zo'n schrik kan hebben van paarden, dat hij er zelf geen kan aanraken. Ik bedoel, hij is een jongen en eigenlijk ook wel volwassen- volgens zijn leeftijd dan toch, en toch staat hij hier, met zijn handen die trillen terwijl hij aan zijn vingers prutst gewoon omdat 'ie zo bang is van paarden.
"Je moet toch ooit over je angst heen komen," zeg ik. Ik schrik zelf van hoe het uit m'n mond komt. De manier waarop ik die woorden uitspreek. Alsof ik zelf geen angsten heb, alsof er niets is waar ik niet bang voor ben. Maar dat is er wel- ook al is die ene angst een angst die ik alleen bij Zayn heb.
Ik ben bang om afgewezen te worden door hem.
--
"Dit is echt het slechtste idee ooit, ik had nooit mogen instemmen met dit idee. Godverdomme, Niall, waarom heb je dit voorgesteld?"
"Sorry hoor, Jezus. Zeg dan ook wat eerder dat je bang bent van paarden," snauw ik terug. Zayn fronst en knikt dan.
"Sorry, het is niet jouw schuld. Ik ben gewoon wat humeurig vandaag," legt Zayn uit en ik glimlach even naar hem als teken dat het oké is voor ik op Prinz stap, de voskleurige hengst waar ik op moet rijden vandaag. Zayn doet wat ik hem voordoe en klimt op zijn paard voor de dag. Het is een bruine merrie, die volgens onze gids heel erg braaf en zachtaardig is.
"Je zit er al op!" zeg ik als aanmoediging voor Zayn en hij lacht eens nerveus.
"En als je valt is het zachter dan in de zomer, want er ligt sneeuw," lach ik dan, maar Zayn geeft me alleen een vuile blik.
"De enige die hier zal vallen, zal jij zijn." Ik weet niet waarom Zayn dat zegt, maar hij zegt het al lachen dus erg bang ben ik niet. Dan nog, als ik val, dan ligt er sneeuw. Ik hou van sneeuw. Koud, maar mooi. En natuurlijk het beste niet te vergeten, als er sneeuw ligt, dan kan je lekker warme kersttruien dragen terwijl je bijvoorbeeld bij de haard zit met de mensen waarvan je het meeste houdt. Als er sneeuw ligt is het normaal gezien ook winter, en winter betekent Kerstmis en nieuwjaar en al de gezelligheid en mensen waarvan je houdt bijeen. Daarom hou ik van sneeuw.
"Nou, jongens, laten we dan maar eens gaan vertrekken voor het te koud wordt," lacht onze gids. De paarden wandelen op hetzelfde tempo en ik kijk rond. Al snel zijn we in het bos, waar alle bomen kaal zijn en de gekleurde blaadjes verborgen liggen onder een pak witte sneeuw. De paarden laten een spoor achter en ik besef me hoe mooi de wereld wel niet is.
De gids rijdt een paar meter verderop en ik hou m'n paard even in zodat ik dichter bij Zayn ben. Zayn glimlacht naar me en kijkt dan ook weer rond.
"Het is hier zo mooi," zegt hij. En ik knik, maar eigenlijk heb ik op dit moment alleen oog voor hem en hoe mooi hij. Zijn scherpe kaaklijn, zijn prachtige, bruine ogen, zijn lange, zwarte wimpers, zijn perfect gestijlde zwarte haar- het lijkt allemaal zo perfect en ik vraag me af of Zayn soms ook zo over mij denkt, of ik soms ook perfect lijk voor hem.
En dat is denk ik het moeilijkste als je iemand leuk vindt, of als je gewoon dus verliefd bent; je weet niet echt wat die andere persoon over je denkt. Je weet niet of 'ie jou net zo leuk vindt, of dat 'ie eigenlijk gewoon liegt. Misschien doet hij wel alsof zodat hij je beste vriend of iemand dicht bij je te krijgen.
"Waar denk je aan?" vraagt Zayn. Ik kijk op, geschrokken door zijn vraag en haal gewoon mijn schouders op. Wat moet ik anders? Ik ga niet even zeggen dat ik hem zo perfect vind nu en of hij me ook zo perfect vindt.
"Jongens, willen jullie even galopperen? Dat is misschien wel leuk voor het laatste stukje," stelt de gids voor. Ik knik al, maar Zayn is nog steeds nerveus op zijn paard terwijl we gewoon wandelen, dus ik vertel de gids dat we het laatste stuk gewoon zullen wandelen.
Niet dat dat veel uitmaakt, want om één of andere reden springt het paard waar ik opzit plotseling vooruit en bokt 'ie, waardoor ik met mijn gezicht in de sneeuw vlieg.
Prinz houdt zijn hoofd hoog en ik hoor Zayn lachen, maar ik vind het niet zo erg want Zayns lacht klinkt als duizenden engelen die samen zingen en ik hou ervan.
"Ik zei toch dat jij zou vallen," knipoogt hij wanneer ik eindelijk weer op beide voeten sta. Mijn schouder doet pijn en mijn knie ook, maar niet heel erg.
"Alles oké?" vraagt onze gids dan. Ik knik gewoon en kruip weer op Prinz, waarna we gewoon weer verder wandelen alsof er niets gebeurd is.
Na ongeveer een kwartier komen we weer aan bij de stallen en Zayn komt meteen naar me toe wanneer hij zijn paard heeft weggezet, bezorgdheid duidelijk aanwezig op zijn gezicht.
"Je bent oké, toch? Ik bedoel, ik weet dat ik lachte, maar alles gaat goed, hé?"
"Ja, alles gaat goed. Jij bent hier." Het is mijn mond al uit voor ik het weet en Zayn en ik beginnen allebei te blozen wanneer we doorhebben wat ik net zei.
"Ik ben hier." Hij glimlacht en geeft me een kus op m'n wang, waardoor de vlinders wakker worden en ronddansen in mijn buik.
ik haat dit stukje echt sorryyyy x nynke
