Hodbin

1

S'onsuzluk istemiştim ben aslında; ama s'yi biraz sessiz söylemişim galiba...

Her zamanki gibi yine ter içinde uyandım. Onun gidişinin üstünden tam dört hafta geçmişti. Onu görmeden dört hafta geçirmiştim... Hala bir haber alamıyordum ondan. Bana bunu nasıl yapardı? Nasıl beni bırakıp giderdi?

Yine son dört haftadır yaptığım gibi kalkar kalkmaz polisi aramış ve yine aynı cevabı almıştım :
"Üzgüm efendim hala bir haber yok."

Belki de artık peşini bırakmalıydım, belli ki beni istemiyordu, belki de artık beni sevmiyordu... Tam da kendime bunu söylerken gözümden bir yaş damladı, küçük bir gülümseme koydum yüzme. Ama mutluluktan değil tabiki, onunla bir anımızı hatırladığımdan.

Asla unutmuyorum daha küçüktüm sekiz yaşlarında olmalıydım. O gün abimle kavga etmiştim koşa koşa evimin yakınındaki parka gidip ağlamaya başlamıştım. Sen de benim ağladığımı görünce yanıma gelmiştin. Elimden tutmuş ve beni yakınlardaki bir bakkala götürmüştün, babandan aldığın parayla ikimize şeker almıştın. Seninle olan ilişkimiz böyle başlamıştı. İyiki de ağlamıştım o gün, yoksa nasıl tanıyacaktım seni?

Ama şimdi sen yanımda yoksun. Sensiz geçen her günümden nefret ediyorum. Sensiz geçen her gün beni mahvediyor. Sensiz geçen her gün daha zor nefes alıyorum. Belki de git gide ölüyorum...

Peki sen benim ölmemi mi istiyorsun? On altı yaşında yıldızların altında birbirimize bir söz vermemiş miydik?
Asla ayrılmayalım hep birlikte kalalım, dememiş miydik? Peki şimdi ne oldu? Ne değişti? Lütfen söyle, çünkü ben her gün kahroluyorum. Daha ne kadar sensiz yaşayabilirim bilmiyorum. Lütfen geri dön. Lütfen, herkes gibi sen de gitme. Lütfen...

Bu kitap için çok heyecanlıyım. Umarım bir hatam olmamıştır ve umarım beğenirsiniz. Okuduğunuz düşünceleri bizimle kimin paylaştığını şuanlık söylemek istemiyorum. Biraz merak edin xd.

Beğendiyseniz lütfen oylayın ve düşüncelerinizi lütfen yorumlarda dile getirin.

Okuduğunuz için teşekkür ederim.