Een nieuw begin

Chapter 2

"Wil je wat drinken?" hoor ik een stem in de verte vragen, maar ik geef geen antwoord. Ik ben verzonken in mijn eigen gedachtes en neem de hele ruimte in me op. Versleten gordijnen houden bijna al het zonlicht buiten en de donkere kleur op de muur geeft een sombere uitstraling aan de kamer. De tafel ligt vol met verpakkingen van een restaurant genaamd 'Pop's'.

Door de openstaande deur kan ik net nog een stuk van een onopgemaakt bed zien, daar zou ik thuis een nieuwe blauwe plek voor krijgen. Een draai om mijn oren om mij eraan te helpen herinneren dat er regels zijn. Die zijn er om op te volgen en niet te breken. Ik hoor voetstappen naderen en zie een glas op de salontafel verschijnen. "Ik dacht dat je wel een glas water kon gebruiken," hoor ik een stem zeggen. Ik kijk hem aan en zie hem bezorgd naar mij kijken. Hij komt op de stoel naast mij zitten en kijkt me aan. Mijn ogen kruisen de zijne en ik herken ze.

Ik herinner mij die ogen die mij iedere keer vol afwachting aan keken wanneer hij vroeg of hij mij een stukje mocht voorlezen. Een stukje uit het boek die hij die week aan het verslinden was. Op zevenjarige leeftijd wilde hij zijn liefde voor boeken al overbrengen aan ieder die wilde luisteren. Hij zal vast trots zijn om te horen dat die liefde bij mij ook is opgebloeid. Boeken kunnen je precies het einde geven die je nodig hebt. In verhalen bestaan 'happy endings'. Ik ben al jaren op zoek naar de mijne.

"Dus jij bent Alex Marin?" vraagt hij. Ik word weggetrokken uit mijn gedachtes en knik mijn hoofd. "En jij bent op zoek naar jouw vader, die ook de mijne is?" vraagt hij. Ik knik nogmaals met mijn hoofd. "Kan je niet meer praten?" vraagt Jughead. Zal hij nog weten wie ik ben, herinnerd hij zich nog hoeveel plezier wij vroeger hadden? Ik kan mij niet alles meer herinneren, maar ik weet dat ik hem graag mocht. "Herinner je mij wel, of had je geen idee wie ik ben?" vraag ik hem. Er verschijnt een frons op zijn gezicht die al snel gevolgd wordt door een glimlach om zijn mond. "Jij was de enige die naar mijn verhalen wilde luisteren," lacht hij. Ik voel dat er een lach op mijn gezicht verschijnt. Hij is mij niet vergeten, niet vergeten dat ik zijn enige publiek was. "Dat klopt en het heeft gewerkt. Ik ben ook een liefhebber van literatuur geworden," vertel ik hem. "Te gek," reageert hij trots.

We praten een lange tijd over onze levens, maar houden het wel aan de oppervlakte. Waar we op school zitten, wat onze hobby's buiten lezen om zijn en wat we ons van vroeger kunnen herinneren. Jughead is erg aardig en belangstellend naar mijn leven. Het hele verhaal zal ik hem wel besparen. Ik vertel hem dat ik bij een pleeggezin woon en dat het soms lastig is, maar dat ik daar gelukkig ben.

"Waar is hij?" vraag ik Jughead uiteindelijk. Hij trekt een serieus gezicht. "FP zit in de gevangenis Alex, het spijt me," antwoordt hij. Ik kijk hem verbaasd aan. Wat, zit mijn vader in de gevangenis, voor wat? Dat kan helemaal niet, hij was mijn held. Hij zou nooit iemand kwaad doen, dat doet een superheld niet.

Ik voel een brok in mijn keel en mijn ogen beginnen vochtig te worden. Ik moet hier weg, ik heb hier niets te zoeken. Ik sta op zonder Jughead nog aan te kijken, pak mijn rugtas en loop naar de deur. "Dit was een vergissing," zeg ik en ik doe de deur open. Ik hoor Jughead achter me aan komen en plotseling voel ik een hand op mijn schouder. "Blijf, ik wil je heel graag beter leren kennen. Je bent familie en ik geef familie niet zomaar op." Ik voel de tranen in mijn ogen verzamelen. Dat is precies wat ik moest horen, dat ik niet opgegeven word. Ik draai me om en kijk in de vriendelijke ogen van die boekenfanaat, die enthousiaste verhalenverteller en mijn broer Jughead Jones.