ölenlerle yaşamaya çalıştık |

mutlu sonsuz

"bana söz vermiştin aptal! hep yanında kalacağım demiştin! hani nerdesin şimdi?"

sona doğru kısılan sesimle beraber
dizlerimin üzerine çöktüm evin ortasında.

karşımda yine o gülümseyerek bana bakıyordu.
sanki hiç gitmemiş, bu acıları bana hiç yaşatmamış
gibi bakıyordu o güzel gözleri.

yanıma çöktü ve aynı şekilde bana bakmaya devam etti. öldüm karşısında.
öldüm, göremedi gözleri.

"hiç konuşmayacak mısın benimle? eskisi gibi seslenmeyecek misin bana 'gün ışığım' diye?"

nefesim daralıyor, kalbim göğüs kafesime dar gelip ciğerlerime batıyordu sanki.
onsuzluk hep böyle mi geçecekti?

"yalancısın sen.."

gözlerim uykusuzluktan kapanırken başım sol tarafıma doğru düştü.
nefesimi düzene sokmaya çalışırken son kez mırıldandım.

"hani mutlu sonsuz olacaktık?"