Hayat Bize Nasıl Davranıyor?

Sıkıcı bir günün en ilginç kısmı

İnsanlar doğar, büyür ve yaşlanır. Her yaş farklı bir mutluluk, dert ve tasadır içinde. Ömür gözükürken önümüzde alabildiğine, anlık bir kaza ile ölmeyeceğimizin o emin değillik hissinin cesaretle karışık heyecanını yaşar gideriz. Kimse asla sıradan değildir bence, herkesin o sıradanlığında parlak gümüş gibi insanların gözlerini alan pırıltısı vardır kendinde. O pırıltıyı ancak onu anlayabildiğimizde ve onu içimize çekebildiğimizde anlarız. Aslında ben de neden bu kadar sıkıcı bir başlangıç yaptığımı sorguluyorum; ama sanırım yapmazsam olmazdı.
Bugün berbattı; ama bence yarın süper olacak *-* -çünkü kötü günün ardında mutlaka iyi gün gelir, kural böyle-Hem dersler hem de bulunduğum ruh hali çok berbattı. NA sabah sabah formundaydı yine, hayır ben bu kadar yüzsüz ve egoist biri görmedim. Resmen "Hadi gel beni parçala, bi'kapışalım, n'olcak çok merak ediyorum." kız! Ben sana ne olacağını söyleyeyim Na baştan, boyuma posuma bakma yırtarım seni valla, bak zaten bugün dalyan boylu Bay HBS'nin bile nasıl yaptıysam tırnağımla cırmalayarak elini kanattım. İyi çocuk yine de bir şey demedi iyi ki. Ama güldüm yani, nasıl bir tırnağa sahibim yarabbim yırttım çocuğu modunda tırnaklarıma bakıp güldük. Neyse işte bu çok pardon ama patlayıp salak diyeceğim. İşte bu salak yüzüme paçoz bir ifadeyle bakıp "Naber?" dedi bu sabah. Demek ki nasıl bir düşman ifadesiyle bakıyorsam "Niye öyle sinirli sinirli bakıyorsun kız?" dedi, güldüm hafiften. "Sinirli değilim, yine ne söyleyeceksin, meraklıyım." dedim. Bakın bence o an resmen bozdum yani, hafif bir sessizlik oldu,yanındaki kız da azıcık kıkırdadı sonra bu yine R'ye döndü. Allahım bence kesin yavşıyor bu kız bu çocuğa, bakın cidden. Hayır kızım sen yaşına baksana bir, büyüksün ondan büyük! Aklını başına denşir, küçük olsan neyse diyeceğim -yazar burada çünkü ben de öyleyim diye düşünüyor- ama afedersin almışın başını gitmişsin, git ortam yap, ordan çocuk bul. Yine de bu dediklerime aldırmayın, aslında R'yi umursamıyorum; ama yine de bu içimde ağlama hissini uyandıran o garip konuşmayı duymamı engellemiyor.
NA: Aa elindeki yüzük ne güzel, versene bakim bir.
R: Al. -Uzatır.-
NA: Sahte mi bu?
R: -Ne dedi duyamadım.-
NA: Bak bence bunu takma, hele de dersanede filan. Kızlar nişanlı filan zanneder seni kısmetin kapanır.
R: N'apim yani.
NA: Ayyy evlilik de yakışır sana ha. -Eline yüzüğü alır ve takar.- Ahahaha R bana evlilik teklifi etti.
İşte bundan sonrasını algılamakta güçlük çektim ve onlardan tarafa bakmamak, özellikle o kıza saldırıp saç baş girmemek için zor tuttum kendimi. Hayır, üzücü olan R o kızı da takmıyor ve sanırım şuan hayatında biri var, hissediyorum. Neyse, napayım yani yas filan tutacak değilim. Başımda çakan şimşekler de isteyerek olmuyor, biliyorum, düzeleceğim. En azından zorundayım yani, zaten beni çocuksu ve psikolojik manyak olarak gördüğü kesin. Ben de olsam çocuksu, her zaman konuşan, kıkırdayan, ani dandikliklerle dolu ve psikopat bir kızla çıkmazdım. Şansım olsa orda olup onu görmezdim ve mutlu mutlu yaşardım. Değil mi ama?
Ama yine de bugünlerde iyiyim. Şu sohbeti açtığıma bakmayın, dışarıdaki hayatta R'nin yanına bile yaklaşmıyorum. Hatta bugün R'nin yanı boştu bir tek, oturmadım, inadına bir arkadaşın yanında sıkışıp kaldım. Çok ısrar ettiler aslında, otur ya sıkışmayın diye öyle mal gibi baktım bir süre. İçimden "Oturabileceğimi mi sanıyorsunuz, utanıyorum, unutmaya çalışıyorum. Siz de gelmiş yaraya tuz basıyorsunuz. Hiçbir şey bilmiyorsunuz of of." dedim. Bana baktı, alaya alarak gözlerimi kaçırdım. Olayı çok başka yöne çekerek resmen her şeyi alaya aldım.
Son olarak buradan kurtulmak ve R'yi en kısa sürede adını anmayacak şekilde unutmak istiyorum.
Sevgili bilim insanları -özellikle İsviçreli olanlar aksjaks- her şeyi buluyorsunuz acilinden unutturma bir şeysileri de yapsanız ve bende deneseniz, nasıl olur?