BENİ SEVME !

Gidicem!!

Ensemi gıdıklayan sıcak nefesle gözlerimi açtım. Kafamı yavaşça kaldırıp arkamı döndüm ve bir âdet uyuyan arasla karşılaştım bi süre boş gözlerle ona baktım uyurken fazlasıyla masum ve tatlıydı bu yüzden şaşırtmıştım onu izlemeyi kesip ağır hareketlerle yataktan kalkıp banyoya gittim elimi yüzümü yıkadıktan sonra mutfağa gidip sigaramı yaktım sigaramı içerken düşünmeye başladım. Bu gün bu evden gidicektim teşekkür amaçlı bi kahvaltı hazırlaya bilirdim bu evde daha fazla kalamazdım zaten bana yeterince yardım etmişti, hemde beni hiç tanımadığı halde. Dün akşam beni o ormanda bulmasaydı belki de ölmüştüm ama artık kendi başımın çaresine bakmam lazımdı. Ben bunları düşünürken sigaram bitmişti sıra kahvaltı hazırlamaya gelmişti dolaptakileri çıkartıp masayı hazırlamaya başladım herseyi tamamladığımda durup masaya baktım güzel olmuştu ama arastan hâlâ ses yoktu en iyisi gidip uyandırmaktı merdivenleri çıkıp odaya ulaştım nasıl uyandıracaktım ben bunu en iyisi dürtmekti parmağımla karnını dürtmeye başladım ama ses falan yok bende kollarından tutup sarstım, biraz fazla sarsmıştım sanırım çünkü sarsmamla kendimi yatakta arası üstümde bulamam bir oldu bi an ne olduğunu ikimizde anlamamış şekilde birbirimize baktık sonra ilk kendine gelen ben oldum

-şey ben kahvaltıyı hazırlamıştım sen uyanmayınca da sarsmak zorunda kaldım

-bende uyurken birden sarsılınca korktum pardon.

Dedi ve üzerimden kalktı bende gülümseyerek

-eh artık uyandıysan kahvaltı yapalım

Dedim oda olumlu anlamda kafasını salladı ve mutfağa indik ikimizde masaya oturup kahvaltımızı yapmaya başladık konuşan ilk o oldu

-Dün neden ormandaydın?

-okula geç kaldığım için gitmedim asyayıda bayadır ihmal ediyordum onu aradım buluşucaktık ormanları oldum olası sevmişimdir ordan gitmeye karar verdim sonra kayboldum hava kararınca işler iyice boka sardı ayağım kaydı yuvarlandım sonrası malum zaten

-eğer seni bulmasaydım neler olabilirdi biliyosun demi?

-evet ama seviyorum napabilir

-bidaha ormana girmiceksin

-zaten giremem çünkü bu evden gidiyorum hersey için teşekkürler dedim bi anda gözlerinde ki ifade değişti resmen sinirden yüzü kasılmıştı ne söylemiştim ki ? Evden gidiceğim için mi bu kadar sinirlenmiş ? Ömür boyu onunla yaşayacağımı düşünmüstü yani.

-hiç bir yere gidemezsin!

-nasıl gidemezsin sen kendini ne zannediyosun yardımın için teşekkür ederim ama bu kadar yardım yeter kendi başımın çaresine bakabilirim!

-nasıl bakamayı düşünüyorsun seni aptal kendine gel hayal dünyasında yaşamıyoruz!

-bence sen uyan benim hayatımla ilgili kararlar alamazsın kimsin ki sen?  Dediğimde sustu biseyler söylemek ister gibiydi ama söylemedi bu kadar saçmalık yeterdi cidden.

-Ben gidiyorum ! Diye bağırdıktan sonra yukarı çıkmak için masadan kalktım ve çantamı almak için yukarı çıktım odaya girip çantamı aldım aşağı indiğimde koltukta oturmuş kafasını ellerinin arasına almış Arası gördüm üzgün gibiydi benim gidişim niye onu bu kadar üzüyordu anlamıyorum son kez baktıktan sonra kapıdan dışarı çıktım şimdi ne bok yiyecektim acaba?