The stolen bracelet

Hoofdstuk 2

Point of view Shawn

Ik draai mijn flesje water open en neem een slok, terwijl ik stiekem naar het publiek gluur. Ik kijk naar de eerste rij. Gina zit er niet, maar er zijn wel twee lege stoelen. Ik draai me naar Derek, een crewlid van me. 'Derek, waarom zijn die stoelen leeg? Ik heb ze toch gereserveerd?' vraag ik. 

Derek kijkt naar de stoelen. 'Voor wie?' vraagt hij dan. 

Ik neem nog een slok. 'Voor dat meisje van die armband.' vertel ik. 

Hij knikt, 'maar die kaartjes lagen nog in het hotel.' antwoord hij. Ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan. Ik heb haar de verkeerde tickets gegeven. Ze zit niet vooraan, maar ergens achter in de zaal.

Ik draai me naar Derek toe. 'Derek, kan je alsjeblieft zorgen dat de mensen in vak 208, rij 5. Stoel 17 en 18, naar die twee stoelen verplaatst worden?' vraag ik. 

Hij glimlacht en knikt dan, 'Tuurlijk, maatje.' antwoord hij. Hij geeft me een schouderklopje en loopt dan weg. Hoe dom ben ik? Die kaartjes had ik gereserveerd voor een goede vriend van me, die wilde graag de hele zaal goed zien vanwege het podium, maar hij kon uiteindelijk toch niet komen. Ik gaf Gina gewoon de verkeerde tickets. Als ze ergens achterin de zaal zit zal mijn plan niet werken. Ik heb tenslotte beloofd het goed te maken.

--

Ik ga lachend achter de piano zitten, terwijl ik naar het gegil van de zaal luister. Wanneer ik de eerste noten speel wordt het stil. Mijn vingers weten hun weg op de piano prima te vinden terwijl ik het kleine stukje van I Know What you Did Last Summer speel. Ik breng mijn mond naar de microfoon, 'Voor het volgende nummer wil ik graag dat iemand me begeleidt op de piano.' begin ik. Gelijk klinkt er weer gegil. Ik sta weer op en loop de trap van het podium af, langs de gillende tienermeiden. Ik doe mijn best om iedereen te ontwijken terwijl ik richting Gina en haar vriendin loop. Ze kijkt me stomverbaasd aan wanneer ik voor haar stop. Even lijkt haar gezelschap door te draaien. Het meisje naast Gina begint te gillen en Gina drukt snel haar oren dicht. Ik wenk dat ze mee moet komen en help haar over het hek heen. Gevolgd door Gina loop ik weer naar de trap. Dan stop ik en ik draai me naar haar toe. 'Ik zei toch dat ik het goed zou maken.' glimlach ik trots. 

Ze schudt haar hoofd, 'Door me voor schut te zetten?' vraagt ze. Ik negeer haar en loop de trap op, toch volgt ze me. Nu staat ze op het podium voor duizenden mensen. Ik duw haar zachtjes naar de kruk voor de piano en ze gaat zitten. Ze kijkt me aan alsof ze me ieder moment kan vermoorden. Ik grijns en breng mijn mond weer naar de microfoon. 

'Geef mijn vriendin, Gina alsjeblieft even een warm welkom.' zeg ik en gelijk wordt er opnieuw gegild. Ik wijs naar het bladmuziek. 'Kan je noten lezen?' vraag ik. 

Gina slaat haar ogen ten hemel. 'Natuurlijk, maar ik kan geen piano spelen.' antwoord ze. Ik heb haar nog nooit horen spelen, maar ik heb er de volle vertrouwen in dat ze steengoed is. 

Ik glimlach, 'Jij doet die kant toetsen. Dan doe ik deze.' ik gebaar erbij naar de piano. Het is te zien dat ze haar best doet om niet de zaal in te kijken. Dan knikt ze. Ik bespeel de toetsen en de eerste noten van Mutual galmen door de zaal. Gelijk zet ik in, 'I want you close to me. I want you close. I want you closer.' ik sluit mijn ogen, terwijl ik door zing. Ik hoor de noten die Gina speelt. En zoals ik al dacht; steengoed. Wanneer ik mijn ogen open zie ik haar lachen, terwijl ze mijn hand wegduwt, om alle toetsen te kunnen bespelen. Ik kijk haar aan, en voor het eerst moet ik echt moeite doen om door te zingen. Ik zou nu uren tegen haar kunnen praten. Ik blijf naar haar kijken, terwijl ze zich focust op de toetsen. 'I need to know if this is mutual, before I go and get way too involved. I want you bad.' Het valt me op dat Gina ondertussen zachtjes meezingt. Ik haal de microfoon uit de standaard en hou die tussen ons in. Ze lijkt niet door te hebben dat de hele zaal ondertussen haar stem kan horen, wat ik natuurlijk nooit zou doen als ze vreselijk klonk. Ze is goed. Al denk ik niet dat ze dat weet. Ze lijkt me iemand die alleen in de auto zingt, gewoon voor de lol. Ik zet opnieuw in en zing met haar mee, terwijl ze gefocust blijft op de piano. 'You say, you want all of me today, but tomorrow's not the same. My feelings never change. What do you want from me? What do you want?' Wanneer ik opzij kijk zie ik het meisje met wie ze is gekomen, haar camera trots inzoomen op haar vriendin.

--

Ik veeg het zweet van mijn voorhoofd en gooi de handdoek op de bank. De deur gaat open en Derek stapt mijn kleedkamer in. Ik kijk hem hoopvol aan en hij glimlacht, dan stapt hij aan de kant. Gina komt de kleedkamer in met een glimlach op haar gezicht. Derek loopt de kamer uit en sluit de deur achter zich. 'Ik moet eerlijk toegeven dat je me verrast hebt.' lacht Gina hoofdschuddend. 

Ik geef haar een flesje water. 'Wat voor een smoes heb je bedacht voor je vriendin?' vraag ik nieuwsgierig. 

Er verschijnt een glimlach rondom haar lippen, 'Ze moest al weg. Morgen heeft ze een belangrijke hockeywedstrijd. Dus haar moeder haalde haar op. Ik zou met jou geregelde vervoer terug gaan,' vertelt Gina, 'tot ik opeens naar hier werd gebracht.' 

Ik knik. 'Ik wilde je nog even zien, voordat je weer naar Nederland vertrekt.' geef ik toe. Ze komt niet zo makkelijk van me af. Het is niet dat ik haar nu nooit meer wil zien. Ze lijkt me namelijk echt een toffe meid. 

'Bedankt voor de tickets. Charlotte vond het echt helemaal geweldig om nog een keer te kunnen.' ze glimlacht. Charlotte. Maar vond zij het ook leuk? Gina doet haar witte armband af en steekt haar hand naar me uit. 'Dan kan je zien dat ik hem oprecht inlever.' grinnikt ze. 

Ik moet moeite doen om mijn lach in te houden. 'Weet je, waarom hou je hem niet?' stel ik voor. 

Ze kijkt me streng aan. 'Serieus, eerst kom je helemaal naar mijn huis en nu wil je dat ik hem hou?' vraagt ze lachend. 

Ik wenk dat ze dichterbij moet komen en dan breng ik mijn mond naar haar oor. 'Als je mijn team niks verteld, dan is er geen probleem.' fluister ik en ze lacht. 

Ze stopt het bandje in haar zak. 'Het is nu ons geheim.' antwoord ze. Ik kijk even rond, en pak dan een doosje van de kast. Ik open hem en haal er een plectrum uit. 

'Geef die maar aan Charlotte.' zeg ik. Ze pakt hem aan en kijkt me dankbaar aan. Dan steek ik mijn hand uit, 'Geef je telefoon eens.' Tot mijn verbazing geeft ze hem ook echt, zonder wat te vragen. Ik zet mijn nummer in haar telefoon en stuur mezelf een berichtje, zodat ik haar nummer heb. 'Wordt alsjeblieft geen vreemde, Gina.' glimlach ik en ze knikt. 

'Dat had je gehoopt.' grijnst ze en ik omhels haar vlug. Dan neemt ze afscheid en laat me alleen achter. Ik moet toegeven dat ik van oor tot oor sta te grijnzen. Het kost me moeite om mijn gezicht weer in plooi te krijgen, dus schud ik lachend mijn hoofd. Mijn telefoon gaat en ik haal hem uit mijn zak. Mijn vader belt. Wat een rare timing, met al dat tijdverschil. 

Stomverbaasd neem ik op, 'Hey, pap.' ik glimlach. 

Het blijft even stil, maar dan klinkt mijn vader zijn stem aan de andere kant van de lijn. 'Hey, jongen. Kan je even gaan zitten?'