The stolen bracelet

Hoofdstuk 1

Een tijdje geleden heb ik deze fanfic voor de lol geschreven. Ik wilde hem toch met jullie delen en zal dus zoveel mogelijk hoofdstukken uploaden! Sorry voor de spelfouten, maar ik heb de hoofdstukken nog niet nagekeken! Loveee!

Point of view Gina

Ik kijk even naar mijn gillende vriendin. Ze staat zowat te huilen, omdat er een jongen op het podium staat. En ik moet toegeven dat hij talent heeft én er goed uitziet, maar al dat fangirl gedoe begrijp ik dus echt niet. Zijn muziek is wel goed, en gelukkig ken ik ook een paar liedjes, dus kan ik wel wat mee zingen. Maar Charlotte weet elk woord mee te schreeuwen. Net als bijna elk meisje om me heen. Wanneer ik om me heen kijk zie ik duizenden lichtjes. Dat is Shawn zijn concept. Hij heeft iedereen een armbandje gegeven die licht geeft op de beat van de muziek. Samen met de roos die in de zaal staat. Ik moet toegeven dat hij echt groots heeft uitgepakt en dat het een geweldig idee is. 'I need somebody now. It isn't in my blood.' Shawn zingt de laatste noten en dan wordt het donker. Het gegil om me heen lijkt met de minuut erger te worden, maar de show is nu toch echt voorbij en Shawn Mendes is backstage verdwenen. Langzaamaan begint iedereen de zaal uit te lopen. 

Charlotte kijkt op haar telefoon, 'Over een kwartier gaat de trein. Gaan we dat redden?' vraagt ze, terwijl haar wangen nog steeds nat zijn van de tranen. 

'Als we snel zijn.' antwoord ik. We pakken onze spullen en volgen de menigte de zaal uit. Ik zucht even, 'Mijn tas ligt nog in het kluisje.' meld ik.

Charlotte kijkt me even aan en knikt, 'Haal hem maar. Ik wacht buiten op je.' antwoord ze. Het liefst wil ik tegenstribbelen. Heeft ze wel gezien hoe druk het hier is? Maar ik knik alleen en haast me dan richting de kluisjes. Snel zoek ik het juiste kluisje en open ik hem. Ik haal mijn tas eruit. Het was eigenlijk ook gewoon dom om hem er in te doen, maar ik vertrouwde het niet in de zaal. Charlotte had me duizend keer kunnen vertellen dat het veilig is; ik had het toch niet gedaan. Ik trek mijn jas aan en pak mijn tas van de grond, dan lever ik mijn bandje in bij de balie en krijg gelukkig mijn borg goed terug. Dan zoek ik op de bordjes naar de uitgang. Ik heb werkelijk geen idee meer van welke kant ik kwam. 

Als ik de bordjes volg kom ik in een grote hal aan; vol bewaking. Ik wil het gebouw uitlopen, maar een vrouw houdt me tegen. Ik zie Charlotte buiten staan. De vrouw glimlacht, 'Heb je je bandje al ingeleverd?' vraagt ze. Ik vraag me af hoe ze weet dat ik een kluisje gehuurd had, maar ik knik alleen en wijs dan naar Charlotte. 

'Ik hoor bij haar.' antwoord ik en de vrouw stapt aan de kant. Snel loop ik naar Charlotte toe en samen vervolgen we onze weg naar de trein.

--

Ik sta tegen Charlotte aangedrukt, want zo druk is het in de trein richting Utrecht. Het zweet druipt van mijn voorhoofd en ik weet met moeite mijn jas uit te krijgen. Charlotte fronst, 'Heb je die niet ingeleverd?' vraagt ze en ze wijst naar de armband om mijn arm. Het is het lichtgevende bandje, die nu uit staat.

Ik schud mijn hoofd, 'Moest dat dan?' mompel ik. Het voelt alsof elke Shawn fangirl me nu aanstaart. 

Charlotte lacht, 'Ja, die gebruiken ze elke show opnieuw. Ik wilde hem meesmokkelen, maar de vrouw heeft gewoon mijn arm gecheckt.' vertelt ze. Het voelt als een klap in mijn gezicht. Die bewaker bedoelde niet mijn kluissleutel bandje, maar mijn lichtgevende armband! Ze zal het wel niet gecheckt hebben, omdat ik naar Charlotte wees. 

Ik haal mijn schouders op. 'Zo erg kan het toch niet zijn?' vraag ik bijna onverstaanbaar. Het is maar een stomme armband.

--

Lachend bekijk ik de video die Charlotte me gestuurd heeft. Het is een vlog van het concert. Ze ratelt als een gek door en door in de video, zo enthousiast was ze. Naast de video heb ik niks meer van haar gehoord. Ik verwacht dat ze zich verstopt in haar kamer, alleen maar omdat het concert voorbij is. Grote kans dat Shawn vandaag het land weer verlaat, want morgen heeft hij een show in Antwerpen. Vanochtend werd ik wakker en alles deed pijn. Ik weet dat ik gedanst heb, maar zo enthousiast was ik toch niet? Gelukkig trekt de pijn nu een beetje weg, maar mijn benen zijn nog stijfjes. Nu lig ik in mijn zwarte sportbroek en witte hoodie op de bank. Ik weet niet wat ik met mijn vrije dag moet. De deurbel gaat en ik zucht even wanneer ik me besef dat ik alleen thuis ben. Ik zal wel op moeten staan. Ik sta op en slof de woonkamer uit, naar de gang. Degene die nu aanbelt hoeft niet te verwachten dat ik gezellig ga doen, tenzij het Charlotte is. Al zou ze mijn oren van mijn hoofd kletsen over het concert. Ik open de deur, maar het is niet Charlotte haar gezicht die voor me verschijnt. Een jongen met krullen, lacht naar me. Ik slik even me wanneer ik me besef wie het is. Het is Shawn Mendes. Shawn fucking Mendes. De jongen die ik gister nog op het podium heb gezien, terwijl hij een show gaf voor duizenden mensen staat nu voor mijn neus. Letterlijk bij mij op de stoep. Ik frons en begin te stotteren: 'W-Wat doe jij hier?' vraag ik stomverbaasd.