The stolen bracelet

Hoofdstuk 4

Point of view Gina

Wanneer ik mijn ogen open duurt het even voordat ik me besef waar ik ben; in Shawn zijn appartement. In Manchester. Ik ben in het huis van Shawn Mendes. Ik ga recht op zitten wanneer ik geluid uit de keuken hoor komen. Ik pak mijn telefoon van het nachtkastje en zie dat ik een paar berichten heb van Charlotte, waarom ik niet thuis ben. Ik laat haar weten dat ik in Manchester ben en beloof het later uit te leggen. Ik zucht even wanneer ik me bedenk dat vandaag Shawn zijn moeder wordt begraven. Ik vraag me af hoe hij zich nu voelt, als ik al nerveus ben. Ik kleed me aan en loop dan Shawn zijn logeerkamer uit. Wanneer ik de woonkamer in loop zie ik Shawn gefrustreerd te werk gaan in de keuken. Met trillende handen opent hij de koelkast en ik slik even. Shawn is er nog veel erger aan toe dan ik dacht. 'Shawn, hé.' ik schud mijn hoofd en loop naar hem toe. Hij kijkt me even aan en ik zie hem slikken. Shawn zijn gezicht is lijkbleek en hij kijkt me angstig aan, wanneer hij het pak jus d'orange op het aanrecht zet. Ik beveel hem om te gaan zitten, door hem bijna op de barkruk te duwen. Ik ga op de andere barkruk zitten en kijk even naar hem. 'Vandaag word geen makkelijke dag, Shawn. Doe het even rustig aan.' fluister ik en hij knikt. Ik sta weer op en open het pak, dan schenk ik twee glazen in en schuif er een naar hem toe. 

'Mijn moeder wilde heel graag in Engeland wonen, daarom zijn we op mijn vijftiende verhuisd.' vertelt hij opeens. Hij neemt het glas tussen zijn handen, 'Ik ben hier blijven wonen alleen om dicht bij haar te zijn. Soms leek ze me gewoon nodig te hebben, maar nu zie ik er geen rede meer voor.' zucht hij en hij neemt een slok. 

Ik frons, 'Wil je verhuizen?' vraag ik. Ik ga ervan uit dat Shawn wel meerdere huizen tegelijk zou kunnen hebben, misschien bedoelt hij dat. 

Hij haalt zijn schouders op, 'Dit is gewoon niet mijn plek. Ik wil niet terug naar Toronto, misschien ga ik een andere plek zoeken.' antwoord hij alleen. Nog verder bij me vandaan? Wanneer ik naar hem kijk besef ik me dat ik helemaal niet wil dat hij vertrekt, maar ik kan hem niet tegenhouden. Hij kent me nauwelijks. Ik ken hem nauwelijks.

--

Wanneer de begrafenis voorbij is, is Shawn nergens te bekennen. Ik loop het grindpad af richting de uitgang. Shawn zit buiten het hek op de stoep, in zijn zwarte pak en ik besluit om naast hem te gaan zitten. Hij haalt zijn neus op, 'Het was mooi.' fluistert hij alleen en hij wend zijn blik af. 

'Het was prachtig.' antwoord ik en ik sla mijn arm om hem heen. In de hoop hem net zo een veilig gevoel te geven als dat hij mij geeft. Shawn kijkt me even aan en hij glimlacht. 

'Wat doe je met me?' vraagt hij zachtjes en ik kijk hem aan. 

Even denk ik dat hij het slecht bedoelt, 'Oh, sorry.. Als je het o-' ik kan mijn zin niet afmaken, want Shawn schudt hevig zijn hoofd. 

'Zo bedoelde ik het niet, gekkie.' grinnikt hij. Ik moet moeite doen om mijn lach in te houden, maar wanneer Shawn in de lach schiet, hou ik me niet langer in. Ik schiet in de lach en even lijkt Shawn zijn rouw volledig verdwenen te zijn. Hij kijkt me lachend aan. 'Je verbaasd me elke keer weer, Gina.' lacht hij hoofdschuddend. Voor ik het echter door heb slaat hij zijn armen om me heen en trekt me tegen zich aan. Even verstijf ik. 'Bedankt dat je er was vandaag, dat betekend veel voor me.' fluistert hij in mijn oor. 

Ik sla mijn armen uiteindelijk toch om hem heen. 'Geen probleem.' antwoord ik alleen. Ik blijf een tijdje zitten, zo in Shawn Mendes zijn armen. Ik voel me alles behalve onprettig. Hij ruikt naar aftershave, en ik sluit mijn ogen. Ik weet dat als ik dit aan Charlotte vertel, ze helemaal gek zal worden, maar ik begrijp niet waarom. Shawn is eigenlijk ook maar een doodnormale jongen, met gevoelens. Hij is dan misschien super getalenteerd en totaal niet lelijk. Hij mag dan wel een heel Army vol fans achter zich hebben staan, maar hij is stiekem een doodnormale jongen. Ik denk dat mensen dat soms vergeten. Shawn is zoveel meer dan een popster. Na een tijdje laat ik Shawn los en kijk ik hem aan. Zijn bruine ogen glunderen weer, zoals ze wel vaker doen. Hij kijkt me aan en opeens besef ik het me. Shawn is meer dan een vriend voor me.