The stolen bracelet

Hoofdstuk 5

Point of view Shawn

Ik kijk naar buiten wanneer we langs de bekende plekken van Londen rijden, op weg naar het hotel. Ik heb expres een hotel in de buitenwijk gekozen. Daar zoeken mensen minder snel. Ik moet toegeven dat mijn actie in de trein ook heel dom was. Ik was nog helemaal niet herkend met mijn capuchon op. Ik merk dat Gina dicht tegen me aan zit, maar ik hou haar niet tegen. Ik kijk naar blauwe lucht. De donkere wolken zijn eindelijk weggetrokken. Wanneer ik opzij kijk zie ik dat Gina haar ogen gesloten heeft. Haar hoofd ligt tegen mijn schouder en ik ga er van uit dat ze slaapt. De treinreis was op zich ook best vermoeiend. Ik zak iets onderuit en leun met mijn hoofd tegen die van Gina aan. Ik sla stilletjes een arm om haar heen. Ik kan me nog goed herinneren hoe ik altijd met mijn moeder ik de taxi zat. Ze nam me vaak mee naar Londen wanneer mijn vader het weekend moest werken. Ze vertelde me dat het ons geheim was, maar eigenlijk wist mijn vader er gewoon vanaf. Ik was zestien, niet vijf. Ik wist wanneer ze loog om me te vermaken. Om mijn gedachten aan andere dingen te laten denken, want was mijn vader wel het hele weekend aan het werk? Soms vraag ik me dat nog af, maar ik weet ook dat ik het naast me neer moet leggen. Mijn ouders leken meestal wel gelukkig en mijn vader steunde mijn moeder echt tijdens haar ziekte. Ik slik even wanneer ik terug denk aan de twee weken die ze ziek was. Het was voor haar beter om... Ik sluit mijn ogen en zucht. Ik zou willen dat ik mijn gedachten gewoon uit kon zetten. Het lijkt me echt heerlijk om nergens aan te hoeven denken. Me geen zorgen te maken. Na een half uur stopt de taxi voor het hotel en ik schrik op uit mijn gedachten. De chauffeur kijkt me in de binnenspiegel even aan en glimlacht. Ik schud Gina heen en weer, 'Gina, we zijn er.' mompel ik en ze gaat recht op zitten. Ze wrijft even in haar ogen en gaapt dan. 

'Heb ik de hele weg gemist?' mompelt ze en ik grinnik. Gina stapt langzaam uit en ik betaal de chauffeur. 

Hij houdt een kaartje en pen omhoog, 'Zou je deze willen tekenen? Voor mijn dochter.' zegt hij. Ik knik en teken het kaartje, dan geef ik hem terug. 'Dank je wel. En trouwens, jullie zijn een leuk stel.' hij knipoogt naar me. Ik weet niet goed wat ik moet zeggen, dus glimlach ik en neem dan afscheid. Vlug stap ik de taxi uit. Ik werp even een blik op Gina, die er altijd nog moe uit ziet. 

'Dus, inchecken en Londen in?' vraagt ze. Haar toon klinkt slaperig. 

Ik glimlach even. 'Volgens mij kan jij nog wel wat slaap gebruiken.' stel ik voor. 

Ze schudt haar hoofd, 'Oh nee. Ik wil echt mijn tijd in Londen niet verspillen aan slapen.' mompelt ze. 

Ik grinnik. 'Schat, we hebben vanavond nog en morgen de hele dag. Je kan genoeg zien.' we lopen naar binnen en Gina stribbelt niet langer tegen. Ik ga haar niet vermoeid rond laten lopen. Londen is nou eenmaal een vermoeiende stad en je word van elke kant gebeukt, zo druk is het nu. Bij de balie check ik snel in en dan loop ik naar de lift, gevolgd door Gina. Ik druk op het knopje en leun tegen de muur aan. Ik moet moeite om mijn lach in te houden als Gina opnieuw gaapt. 

'Ik ben gewoon heel slecht in reizen. Daar kak ik van in.' geeft ze toe met een kleine glimlach. Ik besef me dat ik eigenlijk niet zo veel over haar weet. De liftdeuren gaan open en we stappen naar binnen. 

'Ik weet niks van je.' zeg ik dan en ze fronst. 

'En van jou is alles op WikiPedia te vinden.' grapt ze en ik grijns even. Ik druk op het knopje van de vijfde verdieping en staar in de spiegel. Gina staat naast me en staat er op dezelfde manier na. 'Wat wil je weten?' vraagt ze dan. 

Ik kijk haar aan in de spiegel. 'Alles. Alles over je leven, over school, je vrienden. Vriendje. Familie.' Ik slik even na het woord vriendje. 

Ze glimlacht. 'Nou, mijn familie is super saai. Mijn moeder werkt te veel en mijn vader is altijd geïrriteerd, maar hij is wel leuk. School daar ben ik ander halve week geleden mee gestopt. Niks voor mij die opleiding en nu neem ik een soort tussenjaar. Charlotte ken je een soort van, maar ik laat je pas kennis maken wanneer ze er klaar voor is. Een vriendje heb ik niet, maar ik heb wel een hond.' vertelt ze vlug en wanneer ze klaar is hapt ze even naar adem. Ik moet toegeven dat ik opgelucht ben.