The stolen bracelet

Hoofdstuk 3

Point of view Gina

Twee weken later

Het is twee weken geleden dat ik Shawn heb ontmoet. Sinds dat hij me zijn nummer heeft gegeven. Ik heb hem een berichtje gestuurd, maar nooit antwoord gekregen. De dag na zijn optreden in Antwerpen werd er bekend gemaakt dat hij zijn tour stil zou leggen, maar de rede werd niet gegeven. Sindsdien is het stil. Mijn telefoon is stil, maar ook het nieuws weet niks. Paparazzi kan hem niet vinden en hetzelfde geldt voor zijn fans. Niemand heeft hem nog gezien na zijn show. Charlotte belt me elke dag om te vragen of ik toevallig iets van Shawn heb gehoord, maar ik moet haar elke keer teleurstellen. Deze twee weken waren zwaar. Ik heb besloten om te stoppen met school en een tussenjaar te nemen. Het voelde gewoon allemaal niet goed. Ik ben net klaar met de afwas wanneer er wordt aangebeld. Ik hang de theedoek op en loop naar de gang. Als ik de voordeur open duurt het even voordat ik diegene herken. Het is Shawn. Hij heeft zijn capuchon ver over zijn hoofd getrokken en in plaats van dat zijn ogen glunderen, staan ze nu juist treurig. Ze zijn rood en droog, alsof hij net gehuild heeft. 'Shawn?' vraag ik wat verbaasd. 

'Sorry, ik wil je niet lastig vallen.' er komt amper geluid uit zijn keel. Ik stap aan de kant om hem duidelijk te maken dat hij welkom is. Hij stapt naar binnen en ik sluit de deur. Ik gebaar dat hij me moet volgen naar boven. 

'Mijn ouders zitten in de woonkamer.' maak ik hem duidelijk. Hij knikt alleen en volgt me dan gedwee. Eenmaal in mijn slaapkamer aangekomen draai ik me naar hem toe. 'Wat is er aan de hand?' vraag ik bezorgt. Ik ken hem nog niet zo lang en ik zie hem ook niet als een beroemde popster. Ik zie hem gewoon als Shawn; de jongen die wel van een grapje houdt. En nu is er iets met Shawn aan de hand, niet met de beroemde popster. Ik ga op mijn bed zitten, maar Shawn begint door mijn kamer te ijsberen. 

'Sorry.. Ik wist niet waar ik heen moest. Iedereen maakt zich zorgen om mijn shows. Om mijn carrière, maar niemand maakt zich zorgen om mij. En bij jou.. Bij jou ben ik even geen popster.' voor ik het echter door heb begint hij te snikken. Hij veegt zijn tranen weg, 'En normaal ben ik geen jankerd.' snikt hij. Het duurt even voordat ik me besef dat Shawn Mendes, dé Shawn Mendes op dit moment staat te huilen in mijn slaapkamer. Eindelijk stopt hij met ijsberen en zonder nog iets te zeggen gaat hij naast me op mijn bed zitten. Hij haalt zijn neus op en ik hoor hem niet langer snikken. 

'Shawn, wat is er aan de hand?' vraag ik zachtjes. 

Ik kan me niet bedenken waarom hij dat met mij zou delen, maar dan begint hij te vertellen. 'Vlak nadat jij weg was belde mijn vader. Het ging over mijn moeder. Ze bleek ernstig ziek te zijn. Een tumor in haar hersenen, graad vier. Vrijwel moeilijk te genezen.' hij is bijna niet te verstaan. Ik slik even. Shawn zijn moeder was ziek. Dat was dus de rede waarom niemand nog iets van hem hoorde. 'Ze is woensdag tijdens een operatie overleden.' het komt er snikkend uit. Woensdag is pas twee dagen geleden. Wat doet hij dan in Nederland? Stomverbaasd staar ik voor me uit. Ik weet niet wat ik er mee aan moet, omdat ik niet begrijp waarom Shawn naar mij zou komen. Hij kent me niet eens. Ik ben het domme meisje die volgens hem een armband heeft gestolen. 

'Wat rot, Shawn.' fluister ik dan alleen en ik sla een arm om zijn schouder. Even voelt het ongemakkelijk, maar het lijkt Shawn niet dwars te zitten. Hij legt zijn hoofd tegen mijn schouder. Zo blijven we een tijdje zitten. Ik ga er vanuit dat hij ook niet weet hoe nu verder. Na een tijdje besluit ik actie te ondernemen. 'Maar, Shawn. Wat doe je hier in Nederland?' vraag ik zachtjes wanneer hij weer een beetje gekalmeerd is. Hij gaat weer rechtzitten en zucht even. 

'Ik moest daar gewoon weg. Iedereen trok aan me. Ik wilde daar niet langer zijn.' mompelt hij. Ik snap het nog steeds niet. 

'Dat snap ik, maar waarom kwam je hierheen?' vraag ik dan.