Τα ποιήματα της μαμάς Λουκίας

Που είσαι;

Ποια τύχη διάλεξε εμάς για να γελάσει
άσχημα της μοίρας τα παιχνίδια
κι εμείς μετέωροι στα θέλω και στα πρέπει της

Πόσο ακόμα να φωνάξω, να κλείσω τα μάτια
να σηκώσω το κεφάλι να ξεχάσω
η υπομονή μου οριακή, τέσσερα τα σημεία του ορίζοντα

Η διαφάνεια του μυαλού ανεκτίμητη
η απραξία κορυφωμένη, παρεξηγημένα όνειρα
άπιαστη η αλήθεια, πυροβολημένη στο κενό

Οι αξίες ανείπωτες, οι νύχτες ακοίμητες μεγάλες
άυπνες κι ανέκφραστες, καλά κρυμμένες
αγάπες αγιάτρευτες, επιλογή καμία

άχρηστες και αχρείαστες, η επιμονή σκοτώνει
η ατυχία καλπάζει, η αδικία καιροφυλακτεί
οι μνήμες πονούν, οι πληγές μένουν

Οι άνοιξες φεύγουν, οι χειμώνες ανελέητοι
οι ψυχές απροετοίμαστες, συρρικνωμένο το μυαλό
συννεφιά και καταιγίδα, μελαγχολικό φθινόπωρο

Μια σκιά στο βλέμμα, το πάνω χείλη τρεμάμενο
λόγια πεταμένα στο κενό, όνειρο εφιαλτικό η ζωή
το κρίμα αλυσίδα στο λαιμό σου, η συνείδηση φουντάρει στο πέλαγος

Όνειδος και τρικυμία, καταστροφική μανία
θλιβερό το τοπίο, γυμνή η καρδιά
ξεκούρδιστο ρολόι το μυαλό μου

Που να στραφεί το είναι μου
γεφύρια βομβαρδισμένα οι στράτες μου
απέραστο κι απροσπέλαστο γιοφύρι εσύ

Άκαη η φλόγα της αγάπης, τα δάχτυλα σπασμένα
τα στομάχια εμμετικά, προδομένα όνειρα ναυαγισμένα
τρικυμισμένη η ζωή μου, εσύ στο πουθενά

Μεμψίμοιρες προσδοκίες, ξευτελισμένες προσφορές
διαλυμένο παρελθόν, σκοτεινό μέλλον, θλιβερό παρόν
ανταλλάξιμος ο θάνατος, αλισβερίσια ανύπαρκτα

Η αδικία πονά, η παγωνιά σκοτώνει
αγάπες αδοκίμαστες, στη φωτιά και στο ατσάλι
ανυποχώρητες τέλειες, τα χέρια αδειανά από τα δώρα

Σε χέρια αχόρταγα ριγμένα, ανάξια μηδαμινά
διαλύουν τη χαρά, σκοτώνουν την ψυχή
οι πυξίδες σπασμένες, μοναχός στην καταιγίδα

Τυφλωμένος έρωτας, αβάσταχτο το μερτικό
αμέρωτη νύχτα, αγάπες ψεύτικες
φίδια φονικά στον κόρφο σας, ξεχασμένη ελπίδα

Κακός προφήτης εγώ στον κίνδυνο που τρέχει
σπασμένο χαμόγελο, λειψό το χάδι
κουρασμένα κορμιά, τα κόκαλα της αγάπης πονάνε